ଛାନ୍ଦ-ସୁଧାସିନ୍ଧୁ

ଅନ୍ୟ କେ ଗଢ଼ିବ ତବ ସ୍ୱରୂପ ଅନନ୍ତ ହେ ।୧।

ଆତ୍ମା ରୂପେ ସର୍ବ ଘଟେ ବିଶ୍ରାମ ଯାହାର

ଆଶ୍ରୟ ଦେଇ ଯେ ପାଳେ ବିଶ୍ୱ ଚରାଚର ହେ ।୨।

ଇଚ୍ଛାକରି କେ ତାହାଙ୍କୁ ଗଢ଼ିଣ ପାରିବ

ଈଷଣ ଛଟାରେ ମୋହି ପାରନ୍ତି ଯେ ସର୍ବ ହେ ।୩।

ଈଶ ଶେଷ ଆଦି ଦେବେ ନ ପାନ୍ତି ଯା ସୀମା

ଇଙ୍ଗିତ ମାତ୍ରେ ଯାହାଙ୍କ ବିକାଶେ ମହିମା ହେ ।୪।

ଉତ୍ପନ୍ନ ହୁଅନ୍ତି ଯେହୁ ନିଜ ଇଚ୍ଛା ବଳେ

ଉଜାଡ଼ନ୍ତି ସୃଷ୍ଟିକୁ ଯେ ପ୍ରଳୟରେ କାଳେ ହେ ।୫।

ଉଷର ହୃଦୟ କ୍ଷେତ୍ର ଅଟେ ତ ମୋହର

ଉତ୍ସାହ ଦେଲେ ଗାଇବି ଗୁଣକୁ ତୁମ୍ଭର ହେ ।୬।

ଋତୁରାଜ ବହିଯାଉ ଏ ଜୀବନେ ମୋର ହେ ।୭।

ରିଷ୍ଟ ନଷ୍ଟ ହୋଇ ଇଷ୍ଟ ସ୍ପଷ୍ଟେ ହେଉ ଦୃଶ୍ୟ

ରୁଚିର ରରଣେ ମଜି ମନ ହେଉ ବଶ ହେ ।୮।

ଲୁଟିବି କୃପା ଭଣ୍ଡାର ହେଲେ ହରି ଦୟା

ଲୁଚାଇ ରଖିବି କାହିଁ ନ କହିଣ ଏହା ହେ ? ।୯।

ଲୁଚି ଲତା ତଳେ ଥିଲ ମାଇଲା ନିଷାଦ

ଲବକେ ବୈକୁଣ୍ଠ ଗଲା ଲଭିଣ ଆନନ୍ଦ ହେ ।୧୦।

ଏମନ୍ତ ସାମନ୍ତଙ୍କୁ ମୁଁ ମାଗେ ଯୋଡ଼ି କର

ଏକନିଷ୍ଠ ହେଉ ମନ ଅନୁଗ୍ରହ କର ହେ ।୧୧।

ଐଶ୍ୱର୍ଯ୍ୟ, ଯଶ, ପୌରୁଷ ଆଦି ଲୋଡ଼ୁ ନାହିଁ

ଐକାନ୍ତିକ ତବ ପ୍ରେମ ବୁଲୁଥିବି ଗାଇ ହେ ।୧୨।

ଓଳଗି ହୋଇ ପ୍ରାର୍ଥାନା କରୁ ଅଛି ଏହା

ଓଳାଇ ଦିଅ ବିଭୁ ମୋ ଅନ୍ତର ଅଳିଆ ହେ ।୧୩।

ଔଷଧ ତୁମ୍ଭର ନାମ ରସନାରେ ବାଜି

ଔଦ୍ଧତ୍ୟ ବିଷୟ ରୋଗ ସବୁ ଯାଉ ହଜି ହେ ।୧୪।

ଅଳସୁଆ ପଣେ ବୁଝି ନପାରେ ତୋ ମର୍ମ ହେ ।୧୫।

ଅତ୍ୟନ୍ତ ଅଧମ କିନ୍ତୁ କୈବଲ୍ୟେ ଆସକ୍ତି

ଅକପଟେ କହିଦିଅ କରିବି କି ଭକ୍ତି ହେ ।୧୬।

କମଳ ନୟନ କଳା ବଦନ ଶ୍ରୀ ହରି

କରୁଣାକର କହିବି ତୋ ଗୁଣ ବିସ୍ତାରି ହେ ।୧୭।

କ୍ଷିତିରେ ଯେପରି ହୋଇଥିଲ ଅବତୀର୍ଣ୍ଣ

ଖିଆଲ ରଖିବେ କଳିକାଳେ ଭକ୍ତଗଣ ହେ ।୧୮।

ଗଢ଼ିଲ ନିଜକୁ ନିଜେ ସାଜିଣ ବଢ଼େଇ

ଗାଇବି ରଚିଣ ଗୀତ ଦିଅ ମୋତେ କହି ହେ ।୧୯।

ଘନଶ୍ୟାମ ଘନ ଘନ ଶୁଭେଚ୍ଛା ଜଗାଅ

ଘୋର କଳିକାଳକୁ ମୋ ନୋହୁ ଯେହ୍ନେ ଭୟ ହେ ।୨୦।

ଅନ୍ନପୂର୍ଣ୍ଣା ଆଦ୍ୟାଶକ୍ତି ଦେବୀ ସରସ୍ୱତୀ

ଅକର୍ମାର ଆଗ୍ରହରେ ଘେନ ମୋ ପ୍ରଣତି ଗୋ ।୨୧।

ବେତାଅ ବତାଅ ବସି କଣ୍ଠତଟେ ପଦ

ଚିତ୍ତ ଛନକା ନ ହେଉ କର ଆଶୀର୍ବାଦ ଗୋ ।୨୨।

ଛାନ୍ଦ ସୁର ସୁମଧୁରେ ସୁଧୀ ମନମୋହୁ ଗୋ ।୨୩।

ଜଳୌକା ଗିରି ଆନନ୍ଦଧାମରେ ମୁଁ ରହି

ଜଳକା ହୋଇଛି ଜ୍ୟୋତି ଦିଅ ମହାମାୟୀ ଗୋ ।୨୪।

ଝରାଅ ମା କୃପା ଝରଣାରୁ ଏକ ବିନ୍ଦୁ

ଝଟତିରେ ଯିବି ଲେଖି “ଛାନ୍ଦ ସୁଧା ସିନ୍ଧୁ” ଗୋ ।୨୫।

ନିର୍ବିଘ୍ନରେ ପୂର୍ଣ୍ଣକର ମାତା ଗୋ, ମୋ ଆଶା

ନିରାଶ ନ କର ନିତ୍ୟେ କରିଛି ଭରସା ଗୋ ।୨୬।

ଟିକିଏ ସୁଦୟା କର ଦେବ ଗଣନାଥ

ଟାଳି ନ ଦିଅ କଳ୍ପଣା କରେ ଦଣ୍ଡବତ ହେ ।୨୭।

ଠିକ ଠିକ ପଦ ଅର୍ଥ ଭାବ ହେବ ଦୃଶ୍ୟ

ଠାବେ ଠାବେ ପୂରିଥିବ ଠାକୁରଙ୍କ ଯଶ ହେ ।୨୮।

ଡାକି ଡାକି କହୁଛି ମୁଁ ସର୍ବ ଭକ୍ତଜନେ

ଡାକି ମୁଖେ ଜଗନ୍ନାଥ ଲାଗିଥାଅ କାମେ ହେ ।୨୯।

ଢମାଳି ହେଉ ପଛକେ ଗୋବିନ୍ଦଙ୍କ ଗୁଣ

ଢମପଣ ତେଜି ନିତି କର୍ଣ୍ଣ ଡେରି ଶୁଣ ହେ ।୩୦।

ଅବଶ୍ୟ ସକଳ ଅପକର୍ମ ହେବ ଧ୍ୱଂସ ହେ ।୩୧।

ତିନି ଭୁବନରେ ତାଙ୍କ ମହିମା ବିଖ୍ୟାତ

ତରିବା ପାଇଁ ଆଶ୍ରୟ କରିଥାନ୍ତି ସନ୍ଥ ହେ ।୩୨।

ଥରକୁ ଥର ମୁଁ ତାଙ୍କୁ କରୁଛି ଜଣାଣ

ଥରେ ଚାହିଁଦେଲେ ପୂର୍ଣ୍ଣ ହେବ ସର୍ବକାମ ଯେ ।୩୩।

ଦେବା ପାଇଁ ପାଶେ କିଛି ନାହିଁ ତ ମୋହର

ଦେଇଛି ଶ୍ରୀପଦେ ବନ୍ଧା ଏ ମର ଶରୀର ହେ ।୩୪।

ଧନ ଜନ ସନମାନ ସବୁ ବରଜିଛି

ଧୃବ ତବ ନାମ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ବୋଲିଶ ବୁଝିଛି ହେ ।୩୫।

ନହେଉ ଆନ କାମନା ଆହେ କଳ୍ପତରୁ,

ନିତି ତୋ କୀରତି ଗାଇ ମୋର ଦିନ ସରୁ ହେ ।୩୬।

ପରମାଦ ପଡ଼ୁ ଯେତେ ହେ ପରମାନନ୍ଦ

ପ୍ରେମ ଭକ୍ତି ବୁନ୍ଦେ ଦେଲେ ହଟିବ ମୋ ଦ୍ୱନ୍ଦ୍ୱ ହେ ।୩୭।

ଫନ୍ଦା କରିଅଛି ତେଣୁ ଶ୍ରୀଛନ୍ଦାଚରଣ

ଫୁଲ ପରି ଘେନାକର ଏ ମୋ ନିବେଦନ ହେ ।୩୮।

ବିନୟରେ ସେମାନଙ୍କୁ ନମସ୍କାର କରେ ହେ ।୩୯।

ଭଲ ଅବା ମନ୍ଦ ହେଉ ବିଭୁଙ୍କ କାହାଣୀ

ଭାବି ଦୋଷ ନ ଧରିବ କରେ ମୁଁ ଦଇନି ହେ ।୪୦।

ମହାପୁରୁଷ ମହତ ଅଟନ୍ତି ଯେ ଜ୍ଞାନୀ

ମହାକାଶ ପରି ସେମାନଙ୍କ ହୃଦ ପୁଣି ହେ ।୪୧।

ଯାଏ ଲୁଣି ଜଳ ସୂର୍ଯ୍ୟ ତେଜେ ଆକାଶରେ

ଯତ୍ନେ ଆକାଶ ବରଷେ ମଧୁର ରସରେ ହେ ।୪୨।

ରଖନ୍ତି ଅଜ୍ଞାନେ ଜ୍ଞାନୀ ଘୋଡ଼ାଇ ଜ୍ଞାନରେ

ରଖିବେ ସେପରି ମୋତେ ଭାବିଛି ମନରେ ହେ ।୪୩।

ଲୟ ଥିଲା ବହୁ ଦିନୁ ଦୀନବନ୍ଧୁ ପାଦେ

ଲେଖିବି ତାଙ୍କ ମହିମା ବୋଲି ପଦେ ଅଧେ ହେ ।୪୪।

ବଳ ବୟସ ସରିଲା ହେଲି ବଡ଼ ଦୁଃଖୀ,

ବଡ଼ଠାକୁରଙ୍କଠାରେ ଆଖି ଗଲା ଲାଖି ହେ ।୪୫।

ଶ୍ରୀହରି କରୁଣା ଏହା ବୋଲିଣ ବୁଝିଲି

ଶରଣ ପଶି ଶ୍ରୀପଦେ ଛାନ୍ଦ ଆରମ୍ଭିଲି ହେ ।୪୬।

ସ୍ୱେଚ୍ଛାରେ ସ୍ୱରୂପ ଧରି ସ୍ୱୟଂ ଦାରୁ ବ୍ରହ୍ମ ହେ ।୪୭।

ସନ୍ତୋଷରେ ବିଜେ ହେଲେ ଶ୍ରୀପୁରୁଷୋତ୍ତମ

ସରସ ମନେ ଗାଇବି ଗାଥା ଅନୁପମ ହେ ।୪୮।

ହରିବ ସବୁ କଳୁଷ ହରଷେ ଗାଇଲେ

ହରି ହରି ବୋଲି ନରେ ତରିଯିବେ ଭଲେ ହେ ।୪୯।

କ୍ଷମ ଅପରାଧ ମୋର ଆହେ କ୍ଷମାସିନ୍ଧୁ,

କ୍ଷୁଦ୍ର ବୈକୁଣ୍ଠକୁ ଦିଅ ପାଦପଦ୍ମ ମଧୁ ହେ ।୫୦।

ବନେ ବୁଲି ବାସୁଦେବଙ୍କୁ ଖୋଜନ୍ତି ।୧।

ବରଜିଣ ସେ ସର୍ବ ବିଷୟ ସୁଖ

ବିପିନରେ ଭୋଗି ବାଟେ ବହୁ ଦୁଃଖ ।୨।

ବ୍ୟାକୁଳିତ ଚିତ୍ତେ ଚିନ୍ତେ ନାରାୟଣ

ବନମାଳୀ ନ ରଖିଲେ ଯିବ ପ୍ରାଣ ।୩।

ବିଳାପରେ ବୋଲେ ଆହେ ବିଶ୍ୱପତି,

ବାରେ ଅନାଥ ଜନକୁ ଦିଅ ଗତି ।୪।

ବିଶେଷରେ ଛନଛନ କରି ମତି

ବିତାଇଲା ବିଜନରେ ଦିବାରାତି ।୫।

ବିପନ୍ନ ଭାବେ ପଥିକ ହୃଦଗତେ

ବନବାସ ଯୋଗ ଏ କି ଥିଲା ମୋତେ ।୬।

ବିଷ୍ଣୁ ଦରଶନ ନାହିଁ ଭାଗ୍ୟେ ମୋର ।୭।

ବ୍ରାହ୍ମଣ ତ କଳିକାଳେ ପୁଣ୍ୟହୀନ

ବାସନା ତ ତେଣୁ ନ ହେଉଛି ପୂର୍ଣ୍ଣ ।୮।

ବଡ଼ ଠାକୁର ପଥର ହୋଇବ କି ?

ଦାବାନଳେ ମୋର ତନୁ ଦହିବ କି ? ।୯।

ବେଦବିଦ ଜନ ସୁପଣ୍ଡିତ ଜ୍ଞାନୀ

ବେଦଶାସ୍ତ୍ରୁଁ ତବ ତତ୍ତ୍ୱଛନ୍ତି ଜାଣି ।୧୦।

ବାର୍ତ୍ତାବହ ମୁଁ ହେବି ସେପରି କାହୁଁ

ବାରେ ଦୟା କର ଦୀନେ ମହାବାହୁ ।୧୧।

ବଡ଼ ବିମର୍ଷରେ ତେଣେ ନରନାଥ ।

ବ୍ୟଗ୍ରେ ଚାହିଁଥିବେ ବସି ମୋର ପଥ ।୧୨।

ବହୁ କାଳୁ ଆସିଛି କହିଣ ତାଙ୍କୁ

ବାହୁଡ଼ିବି ବେଗେ ଧରି ଦେବତାଙ୍କୁ ।୧୩।

ବାରମ୍ବାର ସେହି କଥା ଜାଗି ମନେ

ବ୍ୟଥା ଦିଏ ଗୋପନେ ଅନ୍ତର କୋଣେ ।୧୪।

ବଢ଼ିଯିବ ମୋ ବାଧା ତହୁଁ ଅବଶ୍ୟ ।୧୫।

ବଣିକ ଯେହ୍ନେ ନାଶ ହୁଅଇ ଲୋଭେ

ବଣେ ତେମନ୍ତ ହେବି ପ୍ରଭୁ ଅଭାବେ ।୧୬।

ବ୍ରଜବିହାରୀ ବିଚାରି ଜନ ହିତ

ବେଗେ ଯାଇ ନୀଳଚକ୍ରେ ବାନ୍ଧ ନେତ ।୧୭।

ବଡ଼ ଆଶାରେ ଭକତେ ଛନ୍ତି ଚାହିଁ

ବଡ଼ଭୋଗ ଭୁଞ୍ଜ ପ୍ରଭୁ ମର୍ତ୍ତେ ରହି ।୧୮।

ବ୍ୟତିବ୍ୟସ୍ତ ମତି ଅତି ଅଶକତ

ବାତୁଳ ପ୍ରାୟ ଭ୍ରମଇ ରାଜଦୂତ ।୧୯।

ବନପ୍ରିୟକୁ ଚାହିଁ ପଚାରେ ପୁଣି

ବତାଇବ ଦେଖିଛି କି ଚକ୍ରପାଣି ।୨୦।

ବଲ୍ଲରୀ ତଳ, କନ୍ଦର, ନଦୀ ତଟେ

ବକ୍ର ବାଟେ ଯାଇ ଖୋଜେ ସେ ସଙ୍କଟେ ।୨୧।

ବହୁ ଦୂରେ ଦେଖିଲାକ ଏକ ପଲ୍ଲୀ

ବିପ୍ର ସାହସେ ସେ ଯାଏ ଗଲା ଚାଲି ।୨୨।

ବାପ ସତ କହ ତ ଏ କାହା ପଲା ।୨୩।

ବଳ୍‌କଳଧାରୀ ଜଣେ ଆସି କହଇ

ବିଶ୍ୱାବସୁ ଶବର ନବର ଏହି ।୨୪।

ବର୍ଷିୟାନ ଅଟନ୍ତି ଆମ୍ଭ ନୃମଣି

ବିଶେଷରେ ଦୟାର୍ଦ୍ର ହୃଦୟ ପୁଣି ।୨୫।

ବଳାଇ ଦେବି ସଙ୍ଗରେ ଚାଲ ଚାଲ

ବନ୍ଧୁ ଭାବରେ ନେବି ନାହିଁନା ମୂଲ ।୨୬।

ବାଟ ଦେଖାଇ କିରାତ ଗଲା ଫେରି

ବିପ୍ର ବସୁଦ୍ୱାରେ ବୋଲେ ହରି ହରି ।୨୭।

ବାରି ଶବଦ ଶବରୀ କହେ ଝିଅ,

ବାରେ ଦାଣ୍ଡଦ୍ୱାରେ ଯାଇ ଦେଖି ଦିଅ ।୨୮।

ବସନ ଧଡ଼ି ଭିଡ଼ିଣ ଦଶନାନ୍ତେ

ବାହାରି ଲଳିତା ଚାହିଁଲା ଚକିତେ ।୨୯।

ବୁଝି ପାରିଲା ଅଟନ୍ତି ଏ ଅତିଥି

ବାରବୟସୀ ତା ରୂପେ ତୋଷି ମତି ।୩୦।

ବ୍ୟବହାର ପାଇଁ ତ୍ରସ୍ତ ଚାନ୍ଦମୁହୀଁ ।୩୧।

ବେଶଭୂଷା ଦେଖି ଭାବେ ବିଦ୍ୟାପତି

ବଡ଼ ବିଚିତ୍ର ଏ କନ୍ୟା ରୀତିଗତି ।୩୨।

ବନ୍ୟ ଜାତିର ତ ନୁହେଁ ଏ କୁମାରୀ

ବିଚାରୁଛି ବଳେ କେ ଆଣିଛି ଧରି ।୩୩।

ବାଦ ବିସମ୍ବାଦ ମନେ ଦେଲା ଧୋକା

ବଳେ ଜଣାଯିବ ତ ଭାବିଲା ଏକା ।୩୪।

ବିଷୟ ତ କିଛି ଲୁଚି ନ ରହିବ

ବିହି ବିଧାନକୁ ଆନ କେ କରିବ ।୩୫।

ବାଳିକା ପୁଣି ଗୃହରୁ ବାହାରିଲା

ବିଶେଷରେ ଅତିଥିଙ୍କି ଆଶ୍ୱାସିଲା ।୩୬।

ବାସକୁ ନେଇ ଆସନ ଆଣି ଦେଲା

ବିନୟରେ ବିପ୍ର ପାଦେ ପ୍ରଣମିଲା ।୩୭।

ବୋଇଲା ବାପ ମୋହର ନାହିଁ ଘର

ବଣୁ ଆସିବ ଏକ୍ଷଣି ଥୟ ଧର ।୩୮।

ବାଢ଼ି ଦେବି କ୍ଷୁଧା ନିବାରିବ ଦେବ ।୩୯।

ବଇକୁଣ୍ଠ ବୋଲେ ଯିବ ଭୋକ ଶୋଷ

ବଇକୁଣ୍ଠପତି ମେଣ୍ଟାଇବେ ଆଶ ।୪୦।

ନୀଳମାଧବ ପୂଜି ଶବର-ଈଶ ଯେ,

କନ୍ଦମୂଳ ପ୍ରସାଦ ଭାରରେ ଭରି

ଗହନ ବନୁ ଆସେ ପଲାକୁ ଫେରି ଯେ ।୧।

ଆଣ୍ଟେ ପାଦେ କଣ୍ଟକ ଯାଆନ୍ତେ ବାଜି

ହଟାଇ ଦିଏ କଷ୍ଟ ଇଷ୍ଟଙ୍କୁ ହେଜି ଯେ,

କରନ୍ତି ଯେଉଁ ହରି ସବୁରି ଚିନ୍ତା

ତା ସେବକରେ କିସ କରିବ ବ୍ୟଥା ଯେ ।୨।

ରବି ତ୍ରାସରେ ଯେହ୍ନେ ନକ୍ଷତ୍ରଗଣ

ଦିବସେ ମହାକାଶେ ଲୁଚନ୍ତି ଜାଣ ଯେ,

ତେହ୍ନ ବିଷ୍ଣୁ-ଭକତି ଯାର ବଳିଷ୍ଠ

ତା ପାଶୁ ଦେଶାନ୍ତରେ ପଳାଏ କଷ୍ଟ ଯେ ।୩।

ଚନ୍ଦ୍ରମଣ୍ଡଳେ ପୁଣି ରହୁର ଛାଇ ଯେ,

ପଡ଼ି ଅଳପ କ୍ଷଣେ ମିଳାଇଯାଏ

ସେପରି ବୁଝ ସୁଖ ଦୁଃଖ ବେନିଏ ଯେ ।୪।

କରମ ଫଳ କେବେ ନ ହୁଏ ଆନ

ସ୍ୱକର୍ମେ ଦିବ୍ୟଜ୍ଞାନ ଲଭନ୍ତି ଜନ ଯେ,

ପର ଅପର ଭେଦ ତା ପାଶେ ନାହିଁ

ଏ ଶବର ଜବର ସେ ସତ୍ତା ପାଇ ଯେ ।୫।

କ୍ଲେଶେ ଦୁଆର ଦେଶେ ଡାକେ ଶବର

ପାଶେ ଆସ ଲଳିତା କୁମାରୀ ମୋର ଲୋ

ନିଅ ମା, ପରସାଦ ମୋ ପ୍ରଭୁଙ୍କର

କବଳ କରି ଶାନ୍ତ କର ଜଠର ଲୋ ।୬।

ଅତିଥି ପାଇଁ ରଖ ଅଲଗା କରି

ମାତା ଦୁହିଁତା ଖାଅ ଉଦର ଭରି ଯେ,

ମୋହର ବର୍ତ୍ତମାନ ଲୋଡ଼ା ନାହିଁ ତ

ପାନ କରିଛି ଦିଅଁ ଅଧରାମୃତ ଯେ ।୭।

ଜାଣିଲା ବସିଅଛି ଯୁବକ ଜଣେ ଯେ,

ତେଜରେ ଝଟକୁଛି ପିଲାଟି ତାର

ପଚାରେ କହ ଝିଅ କାହା କୁମର ଯେ ।୮।

ମାନବ ପ୍ରାୟ ମୋର ନୁହେ ପରତେ

ଦେବ-ସଖା କି ଅବା ଏ ରାଜଦୃତେ ଯେ,

ଦିବ୍ୟ ପୁରୁଷ କାହୁଁ ଆସିଲା ବନେ

କିବା ଧାତା ପେଶିଛି ମୋ ସନ୍ନିଧାନେ ଯେ ? ।୯।

ନ ଦେଉଣୁ ଉତ୍ତର ତାର ଦୁହିତା

ଶୁଣି ଆଗେ ବ୍ରାହ୍ମଣ କହିଲା କଥା ଯେ,

ଅତି ହିଁ ଦୀନଜନ ଅଟଇ ମୁହିଁ

ଉଦର ପାଇଁ ଭ୍ରମେ ଅତିଥି ହୋଇ ଯେ ।୧୦।

ଦ୍ୱିଜବରକୁ ବୋଲେ ବସୁ ରାଜନ

ଭିକ୍ଷାସୀ ବେଶେ ଆସି ବଟୁ ବାମନ ଯେ,

ଦାନ ଆଳରେ ବଳି ଛଳିଲେ ହରି

ନ ପୁଣ ମୋର ଭାଲେ ଘଟେ ସେପରି ଯେ ।୧୧।

ଉଡ଼ିବ ତୁମ୍ଭ ନାମେ ଯଶ ପତକା ଯେ,

ଦିଅ ଆଶ୍ରୟଦାନ କିରାତପତି

ନାମ ଅଟଇ ମୋର ଶ୍ରୀବିଦ୍ୟାପତି ଯେ ।୧୨।

ହରଷ ହୋଇ ବୋଲେ ବନ ରାଜନ

ଭୀତି ତେଜି ମୋ ପୁରେ ରହ ବ୍ରାହ୍ମଣ ହେ,

କନ୍ୟା ମୋହର ତବ କରିବ ସେବା

ବଣରୁ ଫଳମୂଳ ଖୋଜି ଖାଇବା ହେ ।୧୩।

ନୀଚ ଜାତି ଆମ୍ଭର ସ୍ୱଭାବ ହୀନ଼

ନ ଜାଣୁ ବ୍ୟବହାର ଚାଳିଚଳଣ ଯେ,

କିନ୍ତୁ ସତ୍ୟ ଅଟେ ମୋ ସୁଧର୍ମାଚାର

ଅସତ୍ୟ ଦୁଷ୍ଟେ ନାଶେ ପେଷିଣ ତୀର ଯେ ।୧୪।

ନାହିଁ ତ ପୁତ୍ର ଏକ କନ୍ୟା ଏ ମୋର

ଘୋର ଅରଣ୍ୟେ ମୁହିଁ କରେ ଶିକାର ଯେ,

ଏ ଦେଶ ଶବର ଯେ ସର୍ବେ ମୋ ପ୍ରଜା

ସ୍ୱେଚ୍ଛାଏ ମାନିଛନ୍ତି ମୁଁ ତାଙ୍କ ରାଜା ଯେ ।୧୫।

ରହିବା ସ୍ଥିର କଲା ସେ ବିପ୍ରମଣି ଯେ,

ଡାକି କହେ ଶବର ଶୁଣ ଲୋ ପୁତ୍ରୀ

ମନ ତୃପତି କରି ସେବ ଅତିଥି ଯେ ।୧୬।

ଦେଖି ସନ୍ତୋଷ ହେବେ ଶ୍ରୀ ନାରାୟଣ,

ଦୀନବନ୍ଧୁ ତୋ ଦୁଃଖ ଟାଳିବେ ପୁଣ ଯେ,

ଦେବତାସମ ୟାଙ୍କ ପୂଜା ତୁ କର

ଅତିଥି ସର୍ବଦେବ ଅଛି ଶାସ୍ତ୍ରର ଯେ ।୧୭।

ଅଭାବ ଯାହା ହେବ କହିବୁ ମୋତେ

ଲୋଡ଼ି ଆଣିଣ ମୁହିଁ ଦେବି ତୁରିତେ ଯେ,

ଯାହା ଈଶ୍ୱର ଇଚ୍ଛା ତାହା ହିଁ ହେଉ

ଏହି ଦିବ୍ୟ ଭେଣ୍ଡାଟା ମୋ ଘରେ ଥାଉ ଯେ ।୧୮।

ପିତା ଆଦେଶ ପାଳି ପଲ୍ଲୀ ବାଳିକା

ନୁହେଁ କୁଟିଳ ସେ’ ତ ଚମ୍ପ କଳିକା ଯେ,

ମନ ଜାଣି ଆଗ୍ରହେ ସେବା କରଇ

ବିଦ୍ୟାପତି ବିପତ୍ତି ଯିବ ପଳାଇ ଯେ ।୧୯।

ଏଣିକି କିସ କରୁଛନ୍ତି ଗୋବିନ୍ଦ ଯେ,

ଜାଣିବ ଆରଛାନ୍ଦେ ତାର ବୃତ୍ତାନ୍ତ

ବଇକୁଣ୍ଠର ଇଷ୍ଟ ଶ୍ରୀଜଗନ୍ନାଥ ଯେ ।୨୦।

ଦୃଢ଼େ ହରିପାଦ ଧ୍ୟାୟି କହେ ବିଦ୍ୟାପତି ।୧।

ମୋ ବଚନ ସ୍ଥିର ମନେ ଘେନ ହୋ ରାଜନ

କିପରି ମାରିଲା ତୋର ପିତା ନାରାୟଣ ।୨।

ଏହି କଥା ଗୋଟି ଯେବେ କହିବ ବୁଝାଇ

ତେବେ ତୋର କନ୍ୟାଟିକୁ ବିଭା ହେବି ମୁହିଁ ।୩।

ବିଶ୍ୱାବସୁ ବୋଲେ ଯେଣୁ ଶ୍ରଦ୍ଧା ହେଲା ତୋର

ବୁଝାଇ କହିବା ଆସ ବସରେ କୁମର ।୪।

ଅଜଣା ନାହିଁ ଥୋକାଏ ଜାଣିଛନ୍ତି ସନ୍ଥ ।

ସତ ଘଟଣା ତୋ ଆଗେ କରିବି ବିଖ୍ୟାତ ।୫।

ଦ୍ୱାପର ଯୁଗ ଯେ ଶେଷ ହୋଇବାର ବେଳେ

ପ୍ରଭୁ ପରମେଶ ମନେ ମନେ ବିଚାରିଲେ ।୬।

ବଳିଷ୍ଠ ରହିଲେ ମାତ୍ର ଯଦୁବଂଶ ବୀର ।୭।

ଏମାନଙ୍କୁ ଯେବେ ମୁହଁ ନ କରିବି ନାଶ

ମୋ ଆନ୍ତେ ଏମାନେ ସୃଷ୍ଟି କରିଦେବେ ଧ୍ୱଂସ ।୮।

ଏତେ ଭାଳି ମାୟାଧର ମାୟା ଭିଆଇଲେ

ସର୍ବ ଯଦୁ ବୀରେ ରାଇ ପାଶେ ବସାଇଲେ ।୯।

ବୋଇଲେ ବହୁତ କ୍ଷତ୍ରୀ ମାଗିଲେ ତ ଆମ୍ଭେ

କିପରି ତରିବା ସେହୁ ପାପୁ କୁହ ଏବେ ।୧୦।

କାଲି ପ୍ରତ୍ୟୁଷୁ ସକଳେ ପ୍ରଭାସକୁ ଚାଲ

ସେ ତୀର୍ଥେ ସ୍ନାହାନ ସାରି ହୋଇବା ନିର୍ମଳ ।୧୧।

ଦାନ-ଯଜ୍ଞ-ତପେ ପିତୃ ଅତିଥି ତୋଷିବା

ତେବେ ବ୍ରହ୍ମହତ୍ୟା ପାପୁଁ ଆମ୍ଭେ ନିସ୍ତରିବା ।୧୨।

ଶୁଣି ସନମତ କଲେ ଯେତେ ଯଦୁବଂଶ ।

ପ୍ରଭାସ ତୀର୍ଥେ ଯିବାକୁ ବଳାଇଲେ ଆଶ ।୧୩।

ମାୟାଧର ମାୟା କେହି ବୁଝିନପାରିଲେ

ହରି ସଙ୍ଗେ ନାନା ରଙ୍ଗେ ବେଗେ ବାହାରିଲେ ।୧୪।

ପ୍ରବେଶ ହେଲେ ପ୍ରଭାସେ ଖୁସୀ ମନ କରି ।୧୫।

କାଦମ୍ବରୀ ପାନ କରି ଭୋଳ ତହିଁ ହେଲେ

ନିଜ ନିଜ ମଧ୍ୟେ ପିଟା ପିଟି ହୋଇ ମଲେ ।୧୬।

ଶେଷରେ ଶିଆଳି ଲଟା ତଳେ ନାରାୟଣେ ।

ଦୋଳିରେ ବସି ପଞ୍ଝାଇ ହୁଅନ୍ତି ଆପଣେ ।୧୭।

ମୋ ପିତା ଜରା ଶିକାରେ ବନେ ଯାଇଥିଲା ।

ଦୂରେ ପାଦପଦ୍ମ ଦୁଇ ନୟନେ ଦେଖିଲା ।୧୮।

ମୃଗକର୍ଣ୍ଣ ମଣି ତହୁଁ ବିନ୍ଧିଲାକ ତୀର ।

ତୀର ବାଜନ୍ତେଣ ଢଳି ପଡ଼ିଲେ ଶ୍ରୀଧର ।୧୯।

ତା ପରେ ମୋ ବାପା ଧୀରେ ଧୀରେ ପାଶେ ଯାଇ ।

ଦେଖିଲାକ ବିଜେ ସ୍ୱୟଂ ପ୍ରଭୁ ଭାବଗ୍ରାହୀ ।୨୦।

ଦୁଃଖରେ ଅତି ବ୍ୟାକୁଳେ ହୋଇ କାନ୍ଦ କାନ୍ଦ ।

ବୋଲେ ଅପରାଧ କଲି ମୁହିଁ ମୂଢ଼ ଅନ୍ଧ ।୨୧।

ପାଦେ ପଡ଼ିଗଡ଼ି କହେ କୋଡ଼ି ହୋଇ ମୁଣ୍ଡ ।

ଚକ୍ରେ ପ୍ରଭୁ କର ଏ ମୋ ପିଣ୍ଡ ଖଣ୍ଡ ଖଣ୍ଡ ।୨୨।

ପଠାଇ ଦିଅ ମନ୍ଦକୁ ସମନ ନଗରେ ।୨୩।

ଗୋବିନ୍ଦ ବୋଲନ୍ତି ବ୍ୟାଧ, କାନ୍ଦନା ତୁ ଏତେ ।

ମୋ କଲା କରମ ଫଳ ଫଳିଅଛି ମୋତେ ।୨୪।

ତ୍ରେତୟାରେ ବିନା ଦୋଷେ ବାଳୀ ବିନାଶିଲି

ସେ ଦୋଷୁ ତୋ ଶରେ ଆଜି ନିଜ ଜୀବ ଦେଲି ।୨୫।

ନିର୍ଭୟେ ନିଷାଦ ତୁ’ରେ ଘେନ ମୋର ବର

ନିଶ୍ଚିତ କହୁଛି ହେବ ସ୍ୱର୍ଗଭୋଗ ତୋର ।୨୬।

ଏମନ୍ତେ କହନ୍ତେ ଦିବ୍ୟ ରଥେକ ଆସିଲା ।

ମୋର ପିତା ବସି ତହିଁ ସ୍ୱର୍ଗେ ଚଳିଗଲା ।୨୭।

ଦାରୁକକୁ ଆଜ୍ଞା ଦେଲେ ପ୍ରଭୁ ଭଗବାନ ।

ଦ୍ୱାରକାରେ ଏ ସମ୍ବାଦ ଜଣାଅ ବହନ ।୨୮।

ଇନ୍ଦ୍ରପ୍ରସ୍ଥେ ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ଯେ ରହିଅଛି ପୁଣ ।

ତାହାକୁ କହିବୁ ମୋର ପ୍ରୟାଣ ବଚନ ।୨୯।

ପ୍ରଳୟେ ବୁଡ଼ିବ ଆଜ ଦ୍ୱାରକା ନଗର ।

ଏକା ରହିବ ଜାଣିଥା ନିବାସ ମୋହର ।୩୦।

ସମ୍ଭାଳି ନିଅ ସକଳ ଜ୍ଞାତି, ବନ୍ଧୁ ଭାଇ ।୩୧।

ଆଜ ରଜନୀର ମଧ୍ୟଗତେ ବୁଝି ଥାଅ ।

ମୁଁ ମୋ ନିଜ ଧାମେ ଯିବି ନ କର ସଂଶୟ ।୩୨।

ଆଜ୍ଞା ପାଇ ଦାରୁକ ଯେ ଶୀଘ୍ର ଚଳିଗଲା ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ କହିବା କଥା ସଭିଙ୍କୁ କହିଲା ।୩୩।

ଶୁଣି କରି ବନ୍ଧୁଗଣ ଧାଇଁଲେ ସକଳ ।

ଆହା କୃଷ୍ଣ କୃଷ୍ଣ କହି ହୋଇଲେ ବିକଳ ।୩୪।

ସର୍ବଜ୍ଞ ଶ୍ରୀହରି ତହୁଁ ଦେହ ଛାଡ଼ି କରି

ପରମ ପୁରୁଷ ଗଲେ ବଇକୁଣ୍ଠପୁରୀ ।୩୫।

ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ନାଥଙ୍କର ଅନନ୍ତ ମହିଁମା

ନିଜ ଯଦୁବଂଶ ଲୋକେ ନ ପାଇଲେ ସୀମା ।୩୬।

ମୁହୂର୍ତ୍ତକ ମଧ୍ୟେ ମାୟା ବିସ୍ତାର ଯାହାର ।

ସହଜେ ବୁଝିବ ଅବା କେଉଁ ନର ଛାର ।୩୭।

ଜନ୍ମମୃତ୍ୟ ହୁଏ ଯା’ର ଇଚ୍ଛା ଶକ୍ତି ବଳେ ।

କିଏ କଳିବ ତା ମାୟା ଏ ମହୀମଣ୍ଡଳେ ।୩୮।

ପଲକରେ ଗଢ଼ିପାରେ ଯେ କୋଟି ଜଗତ ।୩୯।

ସେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ମୃତ୍ୟ ଶୁଣି ହସିବେଟି ଜ୍ଞାନୀ ।

ମାୟା ମାତ୍ରକ କେବଳ ବୋଲିବେକ ପୁଣି । ୪୦।

ତାଙ୍କ ଦେହ ତ୍ୟାଗେ ସର୍ବେ ହୋଇଣ ବ୍ୟାକୁଳ ।

ଦହନ ନିମନ୍ତେ ଯୋଗ କରନ୍ତେ ଅନଳ ।୪୧।

ଆକାଶମଣ୍ଡଳେ ଦେବେ ଥାଇ ଦେଲେ ଡାକ ।

ବାତୁଳ ହୋଇଲ କିରେ ତୁମ୍ଭେ ମର୍ତ୍ତ୍ୟଲୋକ ? ।୪୨।

ସମୁଦ୍ରରେ ମେଲିଦିଅ ହରିଙ୍କ ଶରୀର ।

କଳିକାଳେ ନୀଳାଚଳେ ହେବେ ଅବତାର ।୪୩।

ସାଗରେ ମେଲି ବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ ଗଲେକ ସେ ଚାଲି ।

ଏହି ଭାବେ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ମୋ ବାପ ଥିଲା ମାରି ।୪୪।

ସେ ଶବର ପୁତ୍ର ମୁହିଁ ବିଶ୍ୱାବସୁ ନାମ ।

ମୋ ଝିଅ ବିଭା ନ ହେଲେ ନେବି ତୋ ଜୀବନ ।୪୫।

ଏହା ଶୁଣି ବିଦ୍ୟାପତି ବଚନ ବୋଇଲା ।

ବ୍ୟାଧ ଆଦେଶ ପାଳିବା ଅଙ୍ଗୀକାର କଲା ।୪୬।

ମଉଜେ ମଜା ମାରିବ ମାରିବ ବ୍ରାହ୍ମଣର ଚାଟ ।୪୭।

ଏଥର ଲାଗିବ ବିବାହର ମହୋତ୍ସବ ।

ଆଶା କରିଛି ବୈକୁଣ୍ଠ ଭୋଜିଖାଇ ଯିବ ।୪୮।

ହୋଇବ ବିବାହ ଶୁଭମିଳନ,

ହକାରି ଡଗର ଶବରରାଜା

ହସି ହସି ବୋଲେ ବଜାଅ ବାଜା,

ତନୁଜା ପରିଣୟ କାହାଣୀ

ପ୍ରଜାଙ୍କୁ ଜଣାଇ ଦିଅରେ ପୁଣି ।୧।

ଦୂତ ଶୁଣି ମନେ ଆନନ୍ଦ ହୋଇ

ଦ୍ୱାରେ ଦ୍ୱାରେ କହେ ନାଗରା ଦେଇ,

ଦୁଃଖୀରଙ୍କୀ ଥିବା ନଥିବା ପ୍ରାଣୀ

ଦୁଃଖ ହଟିଯିବ ଥାଆରେ ଶୁଣି,

ଦିନକ ପରେ ଆମ୍ଭ ରାଜନ

କରିବେ ବିପ୍ରକୁ କନ୍ୟା ପ୍ରଦାନ ।୨।

ବହନ ଯାଇ ପ୍ରବେଶୁ ଉଆସ,

ବଧୂବେଶେ ସାଜି ବେଦୀକୁ ନେବ

ବରକୁ ଯତନେ ସଜାଇ ଦେବ,

ବିଳମ୍ୱ- ବେଳ ହୋଇବ ଯେବେ

ବନସ୍ତୁ ବାହାରି ଯିବଟି ତେବେ ।୩।

ବେଠିଆ କାଠିଆ ଅଛରେ ଯେତେ

ବସିଣ ବିଚାର କର ସମସ୍ତେ,

ବିପ୍ର ପୁରୋହିତ କେ ହେବ କହ

ବାଇଦ ବଡ଼ କାଠକୁ ବଜାଅ,

ବିଶେଷେ ବନ୍ୟଜାତିର ଝିଅ,

ବିବାହ ହେଇଛି ବ୍ରାହ୍ମଣ ପୁଅ ।୪।

ଶୁଣିଣ ସକଳ ଖୁସୀ ହୋଇଲେ

ସଅଳେ ପହଞ୍ଚିବାକୁ ବୋଇଲେ,

ସାରି କାମଦାମ ହୋଇଣ ମେଳ

ସରାଗରେ ଯିବୁ ରାଜାଙ୍କ ଆଳ,

ସୁବାସ-ପୁଷ୍ପ ବନରୁ ତୋଳି,

ସୁଖେ ବନ୍ଦାଇବୁ ରାଜଦୁଲାଳୀ ।୫।

ଶୁଭଲଗ୍ନ ତିଥିବାର ବତାଇ,

ସୁମନେ ସେ ଫେରି ଗଲା ନଅର

ସନ୍ତୋଷେ ରହିଲେ ସରବେ ଘର

ସୁଦିନ- ଆସିବାକୁ ଚାହିଁଲେ

ଶିବ ଶିବା ଧ୍ୟାୟୀ ଶୟନ କଲେ ।୬।

ବଡ଼ ତୋରା ଦିଶେ ପାହନ୍ତି ତାରା

ବିଭାବରୀ ଏବେ ସରିବ ପରା,

ବାରବରୀ ତାମ୍ର ଚୂଡ଼ ଡାକଇ

ବାହୁଡ଼ି ଯାଅ ନିଶିଥିନୀ ସହୀ,

ବାହାର ଉଷାରାଣୀ ସଜରେ

ବାଟେ ଯାଉଁ ଭେଟ ହେବ ଖଞ୍ଜରେ ।୭।

ଶୁଭେ ପିନ୍ଧି ନାଲି ପାଟପତନି

ସବୁ କୁସୁମରୁ ସୁବାସ ଘେନି,

ସୁଶୀତଳ ସମୀରଣ ବାଣ୍ଟିଲେ

ସୁସ୍ୱରେ ଆଳିଏ ସୁର ଧଇଲେ,

ଶୋଭିଲା, ସରୋବରେ କମଳ

ଶୁଖିଲା କୁମୁଦ ମୁଖମଣ୍ତଳ ।୮।

ବଡ଼ପଣ୍ଡା କଲା ମଙ୍ଗଳାର୍ପଣ,

ବହୁ ବ୍ୟକ୍ତି ପ୍ରାତଃ ପ୍ରାର୍ଥନା କଲେ

ବଡ଼ପାଟିରେ ପ୍ରଭାତି ଗାଇଲେ,

ବୁଡ଼ିଲା, ଅନ୍ଧାରର ଗାରିମା

ବିକଶିଲା ଦିନକର ମହିମା ।୯।

ପ୍ରାଣୀଏ ଚିନ୍ତିଲେ କର୍ମ କୁଶଳ

ପିଲାଏ ଚଳିଲେ ସେ ପାଠଶାଳ,

ପହିଲି ବଧୂଏ ସାରି ସ୍ନାହୀନ

ପାନ କଲେ ଧୋଇ ଶାଶୂ ଚରଣ,

ପ୍ରବାସେ ଗଲେ ଚନ୍ଦ୍ର ତାରକା

ପରକାଶ ରବି ହୁଅନ୍ତେ ଏକା ।୧୦।

ଦିବସ ହେଲା ଲୁଚିଲା ଶର୍ବରୀ

ଦିନ ତିଥି ବାର ନକ୍ଷତ୍ର ବାରି,

ଦନାରେ ଫୁଲ ଫଳ- ମୂଳ ଭରି

ଦଳବାନ୍ଧିଣ ଶବର ଶବରୀ

ଦିଶନ୍ତି, ଯେହ୍ନେ ବରଜନାରୀ

ଦଉଡ଼ିଥିଲେ ଶ୍ୟାମବଂଶୀ ବାରି ।୧୧।

ଦୂରୁ ଦେଖି ରାଜା କଲେ ସ୍ୱାଗତ,

ଦୂତେ ବସାଇଲେ ଆସନ ଦେଇ

ଦରଶନ କଲେ ନୂତନ ଜ୍ୱାଇଁ,

ଦୁଆରେ ଦିବ୍ୟ ବେଦୀ ବାନ୍ଧିଲେ,

ଦୟଣା ମାଳକୁ ସାଜି ଛନ୍ଦିଲେ ।୧୨।

ଫୁଲ ଧରି ବେଶକାରୀଏ ଗଲେ,

ଫୁଲେ ବରବଧୁ ବେଶ ରଚିଲେ,

ଫୁଲବେଣୀ ଫୁଲେ ବସଣି କରି

ଫୁଲର କଙ୍କଣ ଭୂଜରେ ଭରି,

ଫୁଲର ମଥାମଣି ମଣ୍ଡିଲେ

ଫୁଲ ହାରେ ଫୁଲ ଦୋଳ ବାନ୍ଧିଲେ ।୧୩।

ଫୁଲେ ଫୁଲେ ସାଜେ କନିଆ ବର

ଫୁଙ୍କି ନେତ୍ରେ ଦେଲେ କଜ୍ଜଳ ଗାର,

ଫୁଲ ମୁଦ୍ରିକାକେ କରରେ ଖଞ୍ଜେ

ଫୁଲାଇ ହୋଇ କେ ସିନ୍ଦୂର ରଞ୍ଜେ,

ଫୁରୁଣା, ମନେ ନାୟିକା ପୁଣ

ଫୁକାରିଲା ଫୁଲରାଣୀକୁ ଆଣ ।୧୪।

ବେଦୀପରେ ନେଇ ବସାଇ ଦେଲେ,

ବଜାଇଲେ ନେଇ ବସାଇ ଦେଲେ,

ବଜାଇଲେ ବାଦ୍ୟ ଘୁଙ୍ଘୁରା ଧରି

ବାଇଲେ ଭ୍ରମରେ ଫୁଲ-ମହୁରୀ

ବିଭୋର, ବୁଢ଼ାବୁଢ଼ୀ ଆନନ୍ଦେ

ବର ଜୁଟାଇଲେ ପରମାନନ୍ଦେ ।୧୫।

ବନ୍ୟପଶୁ ସଙ୍ଗେ ଚଳନ୍ତି ଯେହୁ

ବେଦବାକ୍ୟ ସେ’ ବା ପାଇଲେ କାହୁଁ ।

ବିବିଧ ବିବାହ ସଙ୍ଗୀତ ଗାଇ

ବର ବଧୂ ବେନି କର ମିଳାଇ,

ବାନ୍ଧିଲେ, ପ୍ରେମଲତା ଗୁଡ଼ାଇ

ବନ ଦେବଦେବୀ ସାକ୍ଷୀ ମନାଇ ।୧୬।

କଲେ ନାରୀ ହୁଳହୁଳି ଶବଦ

କହେ ଡାକି ଏକ ବୃଦ୍ଧି ନିଷାଦ,

କାଳକାଳକୁ ଏ ବେନି ଜୀବନ

କରରେ କର ବାନ୍ଧି ହେଲେ ଜାଣ,

କରମେ, ଧର୍ମ୍ମେ ହୋଇବେ ସାଥୀ

ଗୃହ ଆରମ୍ଭିବେ ଯଥା ବିଧାନ,

ଗୁରୁ, ବ୍ରାହ୍ମଣ, ଅତିଥି ପୂଜିବେ

ଗୃହସ୍ଥାରେ ଥାଇ ହରି ଭଜିବେ

ଗରିବ-ଜନେ ଦୟା କରିବେ

ଗଉରବେ ସର୍ବପ୍ରଜା ପାଳିବେ ।୧୮।

ରସ ହାସେ ଜୁଆ ଖେଳ ଖେଳାଇ

ରଚିଲେ ମଧୁଶଯ୍ୟା ଘର ଯାଇ

ରସନାରେ ରଟି ରାମ ଶବଦ,

ରାଜାରାଣୀଏ କଲେ ଆଶୀର୍ବାଦ

ରସିଲେ, ରସେ ମଜାଅ ମନ

ରଖ ମନେ ଏ ଗନ୍ଧର୍ବ ବିଧାନ ।୧୯।

ମହାନନ୍ଦେ ଶୁଭବିବାହ ସାରି

ମହା ମହୋତ୍ସବେ ଖାଇଲେ ଭରି,

ମନ ସୁଖେ ମଧୁଶଯ୍ୟା ଗୃହରେ

ମୁହାଁ ମୁହିଁ କଲେ ବର କନ୍ୟାରେ,

ମନ୍ଦିରେ, ଗଲେ ବିଦାୟ ନେଇ,

ମଉନେ ବଇୟା ବସିଛି ଚାହିଁ ।୨୦।

ବଢ଼ିଲା ସରସ କ୍ଷଣୁକ୍ଷଣ

ନବରସେ ମାତି ସେ ନବଦମ୍ପତି

ଲଭିଲେ ତୃପତି ଦିନୁଦିନ ।୧।

ପ୍ରେମେ ନୂଆ କଥା, କେତେ କେତେ ଚିନ୍ତା-

କରି କାନ୍ତ-କାନ୍ତା ବିଳସନ୍ତି,

ନାହିଁ କିଛି ଭୟ ହୋଇଣ ନିର୍ଭୟ

ସଦନେ ଅଭୟ ପାଇ ଶାନ୍ତି ।୨।

ସେ ପତିବରତୀ ପତି ପଦେ ମତି-

ରଖି ନିତି ନିତି କରେ ସେବା,

ଭାବେ ବିଦ୍ୟାପତି ଧନ୍ୟ ଏ ଯୁବତୀ,

ଦେଖି ରୀତିଗତି ହୋଏ କାବା ।୩।

କରଇ ଗୁହାରି ଆହେ ଦେବ,

ପର ପରି ମୋତେ ନ ପାଞ୍ଚିଣ ଚିତ୍ତେ

ଶ୍ରୀଚରଣ ପ୍ରାନ୍ତେ ଦିଅ ଠାବ ।୪।

କହେ ବିପ୍ରହର, ରେ ନାଗରୀବର

ନ କରିବି ପର କେବେ ହେଲେ,

ମୋ କରମେ ସାହା ହେବୁ ନାରୀନାହା,

ପାଇଛି ତ ରାହା ତୋହ ବଳେ ।୫।

କହଇ ବନିତା, ଧନ୍ୟରେ ବିଧାତା

କଲୁ ଏ ବ୍ୟବସ୍ଥା ମୋହ ପାଇଁ,

କଲିକି ମୁଁ ମନ୍ଦ, ଧିକ ଧାତା ଅନ୍ଧ

ଦେଲା ଆଣି ବ୍ୟାଧ ଘରେ ଥୋଇ ।୬।

ଆହେ ପ୍ରାଣକାନ୍ତ, ଶୁଣ ମୋ ବୃତ୍ତାନ୍ତ

ସରଗେ ମୁଁ ନୃତ୍ୟ କରୁଥିଲି,

ଅପ୍‌ସରାଙ୍କ ସଙ୍ଗେ ଥିଲି ସୁଖରଙ୍ଗେ

ନ ଜାଣେ କି ଯୋଗେ ଏଥି ହେଲି ।୭।

ମୋହ ଲାଗି ଲୀଳା ଅଛି ହୋଇ ।

ରେ ନବ ନବୀନା, ନ ହୁଅ ବିମନା

ନ କର ଭାବନା ଚାନ୍ଦମୁହିଁ ।୮।

ଏହିପରି ଆନ ଆନ କଥା ମାନ

ଭାବି ମାନେ ମନ ଦିନରାତି ।

ହୃଷ୍ଟକରି ମତି ମହୋଲ୍ଲାସେ ମାତି

ପରସ୍ପରେ ପ୍ରୀତି କରୁଥାନ୍ତି ।୯।

ସେ ଗଜଗମନା ନୁହେଁ ନୀଚମନା

ଉଚ୍ଚ ତା କାମନା ସବୁକାଳେ ।

ପତି ପାଶେ ବସି ପଚାରେ ସୁକେଶୀ

ପ୍ରଭୁ ଗୁଣରାଶି ବେଳେ ବେଳେ ।୧୦।

ପୁଣି କେତେ କାଳ ଗତ ହୋନ୍ତେ ବେଳ

କଉତୁକ ଖେଳ ଆସେ ସରି

ଦଇବ ଦଇଡ଼ି କାହାକୁ ନଛାଡ଼ି

ଓଟାରଇ ଭିଡ଼ି ଇଚ୍ଛାକରି ।୧୧।

ଅନ୍ତଃସତ୍ତ୍ୱା ସମ ଜଣାଗଲା ।

କ୍ରମେ ଏ ଖବର ବ୍ୟାପିଲା ନବର

ଅନୁମାନ କର ଯାହା ହେଲା ।୧୨।

ବୁଢ଼ୀ ଶବରୁଣୀ ଏ ବାରତା ଜାଣି

ଅନ୍ତରରେ ପୁଣି ହୋଇ ଖୁସୀ,

ଅତି ଅନୁରାଗେ ବୁଢ଼ାରାଜା ଆଗେ,

କହିଦେଲା ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ଆସି ।୧୩।

ବସୁ ଯେ ହସିଲା ମନକୁ ଆସିଲା

ଭାଷିଲା ଉଚ୍ଚରେ କେ ମୋ ସମ,

ଏବେ ମୋର ପୁର ଦିଶିବ ସୁନ୍ଦର

ଝିଅର କୁମର ହେଲେ ଜନ୍ମ ।୧୪।

ଧନ୍ୟ ନାରୀଜାତି ଧନ୍ୟ ତା ଶକତି

ବନ୍ଧା ବିଦ୍ୟାପତି ଯା’ର ସ୍ନେହେ,

ଧନ୍ୟ ତା କଟାକ୍ଷ ଟିକେ କରି ଲକ୍ଷ୍ୟ

ହୋଇଣ ବିପକ୍ଷ ମୁନି ମୋହେ ।୧୫।

ତାର ପୂର୍ବ ଲୟ ଥିଲା ଭୁଲି,

ନିକଟେ ସେ କଥା ଦେବ ବହୁବ୍ୟଥା

କରିବ ସେ ଚିନ୍ତା ପଡ଼ୁପାଳି ।୧୬।

ଆହାରେ ଦଇବ ଧନ୍ୟ ତା ପ୍ରଭାବ

କାହାକୁ କି ଭାବ ଜୁଟାଉଛୁ,

କହେ ବଇକୁଣ୍ଠ କା’ ରେ ଦେଉ ଇଷ୍ଟ

କା’ ରେ ହୋଇ ରୁଷ୍ଟ ଠେଁସାଉଛୁ ।୧୭।

ଦିନେ ବିଦ୍ୟାପତି ଭାବେ ଚିତ୍ତର,

କେଉଁ କାର୍ଯ୍ୟେ ଆସି କାହିଁ ପଡ଼ିଲି

କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ମୋହର ମୁହିଁ ହୁଡ଼ିଲି ।

ହେଲା କର୍ମ ବାମ,

ମାୟା କଲେ କିବା ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ।୧।

କିଏବା ବୁଝିବ ତା ମାୟା ଖେଳ

ଘୂରାଉଛି ନିତି ସେ ଚକ୍ର କାଳ,

ଯେହୁ ସାଧିଥିବ ଅଟଳ ଭକ୍ତି

ସେ ଅବା ଜାଣିବ ତାର ଶକତି ।

ମୁଁ କାହୁଁ ପାଇବି,

ଯାହା କରୁ ତାହା ସବୁ ସହିବି ।୨।

ତବ ବାଞ୍ଛା ପୂର୍ଣ୍ଣ ହେଉ ଗୋସାଇଁ,

ମାନବ କେବଳ ନିମିତ୍ତ ଅଟେ

ତୋ କଲା ବିଧାନ ସୃଷ୍ଟିରେ ଘଟେ ।

ନାହିଁ କା’ ଆୟତ୍ତ,

ନିଜେ ନିଜକୁ କର ପ୍ରକାଶିତ ।୩।

ଏତେ ଭାଳି ବିପ୍ର ରହେ ମଉନ

ଦିନକୁ ଦିନ ଦେହ ହେଲା କ୍ଷୀଣ,

ଦେଖି ଲଳିତା କରିଲା ପ୍ରଶନ

କିମ୍ପା ପ୍ରାଣଧନ ବିରସ ମନ;

ଶୁଖିଛି ବଦନ,

କି ଭାବନା ଭାବ କୁହ ବହନ ?।୪।

ବୋଇଲା ବ୍ରାହ୍ମଣ ଶୁଣ ଲଳିତା,

ରାତ୍ର ଥାଉ ବନେ ଯାଏ ତୋ ପିତା,

ଫେରି ଆସେ ଯେତେବେଳେ ସେ ବାସେ

ତନୁ ତା ଚନ୍ଦନ ପରାୟ ବାସେ ।

କହ ସେ କାରଣ,

କାହିଁ ଦେଖି ନାହିଁ ଏହା ନୟନ ।୫।

କହେ ଘେନ ଦେବ ମୋର ଭାରତୀ,

ମୋ ବାପ ଅଟଇ ଏ ବନେ ରାଜା

ନୀଳମାଧବଙ୍କୁ କରଇ ପୂଜା

ସତ୍ୟ ମୋ ବଚନ,

ମନେ କିଛି ତୁମେ ନ ଭାବ ଆନ ।୬।

ବିପ୍ର ବୋଲେ ଦିଅଁ ଦେଖିବା ପାଇଁ

ହେଉଛି ମନ ମୋ ପରାଣ-ସହୀ

ପ୍ରଭୁ ଦରଶନ ନ ହେବ ଯେବେ

ଜୀବନ ବରଜି ଦେବି ମୁଁ ତେବେ ।

କର ସେ ପ୍ରକାର,

ଯେପରି ଦିଅଁ ଦେଖା ହେବ ମୋର ।୭।

ବୋଲେ ଲଳିତା ମୁଁ ପିତାଙ୍କୁ କହି

ତାଙ୍କ ସହିତରେ ଦେବି ପଠାଇ,

ଦେବତାଙ୍କୁ ଦେଖି ଫେରିବ ବାସେ

ଏକଥା ଗୋଟି ମୋ ମନକୁ ଆସେ ।

ହୋଇବଟି ଭଲ,

ଏଥିପାଇଁକି କିଆଁ କଲବଲ ।୮।

କହେ ବାପ ତେଣେ ତୋର ଜୁଆଇଁ

ରୁଷି ବସି କ୍ଷୀଣ କଲାଣି ଦେହ

ଜିଦି ଧରିଅଛି ଦେଖିବ ଦିଅଁ ।

କରେ ବହୁ ଆଶ,

ନ ଦେଖି ନିଶ୍ଚୟ ଖାଇବ ବିଷ ।୯।

ବସୁ ବୋଇଲା ଆଲୋ ମା ଲଳିତା

ତାକୁ କେ କହିଲା ଠାକୁର କଥା ?

ଇନ୍ଦ୍ରଦ୍ୟୁମ୍ନ ତେଣେ ଖୋଜାଏ ରାଜ୍ୟେ

କାଳେ ଆସିଥିବ ଏ ତାର କାର୍ଯ୍ୟେ

କହିଲୁ କାହିଁକି,

ହୁଣ୍ଡୀ ତୋର ଟିକେ ବୁଦ୍ଧି ନାହିଁକି ? ୧୦।

ଦେଖାଇବି ଦିଅଁ ବାଟ ନ କହି

କାଲି ନେବି ଅନ୍ଧପଟଳ ଦେଇ,

କହ ଯା ଆଜି ସେ କରୁ ଆହାର

ଯାହା ଭାଲେ ଲେଖା ଥିବ ଯାହାର ।

ଆନ କେ କରିବ,

ଯୋଗବଳେ ତାହା ଭୋଗ ହୋଇବ ।୧୧।

କାଲି ବାପା ନେବେ ଦିଅଁ ଦେଖାଇ

ବାଟ ଦେଖାଇବେ ନାହିଁ କହିଲେ

ପଣତେ ବାନ୍ଧି ନେବ ମାଘି ତିଳେ ।

ଯିବା ବେଳେ ବାଟେ,

ବୁଣି ଯିବ, ଗଛ ହେବ ନିକଟେ ।୧୨।

ପ୍ରିୟାଠାରୁ ତାର ସବୁ ଶୁଣିଲା

ମନେ ବିପ୍ର ବଡ଼ ଆନନ୍ଦ ହେଲା;

ସେ ରାତିରେ କଲା ସୁଖେ ଶୟନ

ପ୍ରତ୍ୟୁଷ ସ୍ନାହାନ ସାରିଣ ପୁଣ ।

ହୋଇଲା ପ୍ରବେଶ,

ବୋଇଲା ଶ୍ୱଶୁରେ ଯିବା ହୋ ଆସ ।୧୩।

ବିପ୍ର ପଣତରେ ଚତୁରୀ ବାଳା

ଗୁପତରେ ମାଘିତିଳ ବାନ୍ଧିଲା,

ଅନ୍ଧ ପଟଳ ବାନ୍ଧିଲା ଶବର,

ବୋଲେ ବାପ ଚାଲ ସଙ୍ଗରେ ମୋର ।

ଠାକୁରଙ୍କ ପାଶେ,

ଖୋଲି ଦେବି ଆଖି ଦେଖିବ ତୋଷେ ।୧୪।

ବେନି ପାଶେ ବୀଜ ବପନ କରେ,

ବହୁତ ଦୂର ଜଙ୍ଗଲରେ ପଶି

ଠାକୁର ଠାବରେ ହୋଇଲେ ଆସି ।

ଫିଟାନ୍ତେ ପଟଳ

ଦେଖିଲା ନୀଳମାଧବ ନିଟୋଳ ।୧୫।

ବିଶ୍ୱାବସୁ ବୋଲେ ବସ ଏ ସ୍ଥାନେ

ବହୁ ଦୂର ବାଟେ ଯିବି ମୁଁ ବନେ

ଖୋଜି କରି କନ୍ଦମୂଳ ଆଣିବି

ନୀଳମାଧବଙ୍କୁ ନୈବେଦ୍ୟ ଦେବି ।

ଥାଅ ହୋଇ ଥୟ,

ନୀଳମଣି ପଦେ ଲଗାଅ ଲୟ ।୧୬।

ଦଣ୍ଡବତ ହୋଇ ଦଣ୍ଡେ ଅନାଇ

ଧନ୍ୟ ହେଲି ବୋଲି ମନେ ଭାବଇ

ଧରିବ କେ ତୋତେ ଏ ଧରାଧାମେ

ଧାଇଁ ଚାଲ କ୍ଷେତ୍ର ପୁରୁଷୋତ୍ତମେ

ଧର ଦାରୁମୂର୍ତ୍ତି,

ଦେଖି ପାପୀଜନେ ପାଇବେ ଗତି ।୧୭।

ଦ୍ୱିଜ ଦେବତାଙ୍କୁ ସ୍ତୁତି ରଚିଲା,

ବୋଇଲା ହେ ଦିଅଁ କୁହତ ସତ

ବଗଡ଼ା ଭୋଗେ ନ ବଳେ କି ଚିତ୍ତ ?

ପଡ଼ିଅଛି ଭେଟ,

ପଦେ କଥା କୁହ ଶୁଣୁ ବୈକୁଣ୍ଠ ।୧୮।

ଜୟ ଜୟ ହେ ଦେବ ଚକ୍ରଧର ।୧।

ଜୟ ଜୟ ହେ ପ୍ରଭୁ ପ୍ରେମମୟ

ଜୟ ଜୟ ହେ ଅକ୍ଷୟ ଅବ୍ୟୟ ।୨।

ଜୟ ଜୟ ହେ ନିର୍ଗୁଣ ସଗୁଣ,

ଜୟ ଜୟ ହେ ଶୂନ୍ୟ ପୂର୍ଣ୍ଣବ୍ରହ୍ମ ।୩।

ଜୟ ଜୟ ହେ ବିଶ୍ୱ ବିଶ୍ୱମୂଳାଧାର,

ଜୟ ଜୟ ହେ ବ୍ରହ୍ମା ବିଷ୍ଣୁ ହର ।୪।

ଜୟ ଜୟ ହେ କୃଷ୍ଣ ବାସୁଦେବ,

ଜୟ ଜୟ ହେ ଭକତ-ବାନ୍ଧବ ।୫।

ଜୟ ଜୟ ମତ୍ସ୍ୟ, କଚ୍ଛ ଶୁକର,

ଜୟ ଜୟ ନୃସିଂହ ଅବତାର ।୬।

ଜୟ ଜୟ ହେ ପର୍ଶୁରାମ କ୍ଷତ୍ରୀ ।୭।

ଜୟ ଜୟ ଦଶରଥ କୁମର,

ଜୟ ଜୟ ହେ ଦେବ ହଳଧର ।୮।

ଜୟ ଜୟ ବୁଦ୍ଧ ହେ ଜ୍ଞାନମୟ,

ଜୟ ଜୟ ହେ କଳ୍‌କି ତେଜୋମୟ ।୯।

ଜୟ ଜୟ ଶ୍ୟାମ ଘନ ବରନ,

ଜୟ ଜୟ ସ୍ୱାମୀ ନନ୍ଦନନ୍ଦନ ।୧୦।

ଜୟ ଜୟ ଯଶୋଦାନେତ୍ରାନନ୍ଦ,

ଜୟ ଜୟ ଗିରିଧାରୀ ଗୋବିନ୍ଦ ।୧୧।

ଜୟ ଜୟ ଦେବକୀସୁତ ଦେବ,

ଜୟ ଜୟ ଗୋପୀଜନ-ବଲ୍ଲଭ ।୧୨।

ଜୟ ଜୟ ବସୁଦେବ ତନୟ,

ଜୟ ଜୟ ଜଗତନାଥ ଜୟ ।୧୩।

ଜୟ ଜୟ ରାଧାକାନ୍ତ ମୁରାରି,

ଜୟ ଜୟ କଂସାସୁର ଅଇରି ।୧୪।

ଜୟ ଜୟ ହେ ପତିତ- ତାରଣ ।୧୫।

ଜୟ ଜୟ ବୃନ୍ଦାବନ- ବିହାରୀ,

ଜୟ ଜୟ ଜଗଦୀଶ ଶ୍ରୀହରି ।୧୬।

ଜୟ ଜୟ ହେ ସୁଦାମା ମଇତ୍ର,

ଜୟ ଜୟ ନୀଳମଣି ଅଚ୍ୟୁତ ।୧୭।

ଜୟ ଜୟ ଗୋପପୁର ଚନ୍ଦ୍ରମା,

ଜୟ ଜୟ ହେ ତୁମର ମହିମା ।୧୮।

ଜୟ ପରମ ପିତା ଭଗବାନ,

ଜୟ କରୁଣା ସିନ୍ଧୁ ନାରାୟଣ ।୧୯।

ଜୟ ପୁତନାମାରଣ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ,

ଜୟ ଦେବାଧିଦେବ ମଧ୍ୟେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ।୨୦।

ଜୟ ଅଜାମିଳ ପାପୀତାରଣ,

ଜୟ କୁବୁଜା କୁବ୍‌ଜ ଉଦ୍ଧାରଣ ।୨୧।

ଜୟ ଆରତତ୍ରାଣ ବନମାଳୀ,

ଜୟ ଭକ୍ତ ଗଣ୍ଠିଧନ ସଙ୍ଖାଳି ।୨୨।

ଜୟ ନବକିଶୋର ବେଣୁଧର ।୨୩।

ଜୟ ବିଶ୍ୱବ୍ୟାପୀ ବିଶ୍ୱକରତା,

ଜୟ ତ୍ରିତାପହାରୀ ସୁଖଦାତା ।୨୪।

ଜୟ କାଳିଦଳା କଳା କହ୍ନାଇ,

ଜୟ ଶରଣ - ରକ୍ଷଣ ଗୋସାଇଁ ।୨୫।

କର କାରଣ ଜଣାଇ କହୁଛି,

ତବ ପାଇଁ ବ୍ୟାଧ ଗୃହେ ରହିଛି ।୨୬।

କୋଟି କୋଟି ନମସ୍କାର ମୋହର,

ଘେନା କରି ଚାଲ ନୀଳକନ୍ଦର ।୨୭।

ବହୁ ପ୍ରକାର ମଣାଇ କହିଲା,

ବୃକ୍ଷେ ରହି ବାୟସ ଶୁଣୁଥିଲା ।୨୮।

ରାଆ ଧରି ଜଳ କୁଣ୍ଡେ ପଡ଼ିଲା,

ତତକ୍ଷଣେ ଚତୁର୍ଭୁଜ ହୋଇଲା ।୨୯।

ନେତ୍ରେ ଦେଖି ଭାବିଲା ବିଦ୍ୟାପତି,

ମୁହିଁ ଝାସ ଦେଇ ହେବି ମୁକତି ।୩୦।

ରହ ବ୍ରାହ୍ଣଣ ପଡ଼ ନାହିଁ ଭଲା ।୩୧।

ବାର୍ତ୍ତା ବୁଡ଼ାଇ ଅପ୍ରାଧୀ ନ ହୁଅ,

ଇନ୍ଦ୍ରଦ୍ୟୁମ୍ନକୁ ବେଗେ ବାର୍ତ୍ତା ଦିଅ ।୩୨।

ଶୁଣି ବିପ୍ର ଯେ ହୋଇଲା ଆନନ୍ଦ,

ଚିନ୍ତେ ଲଭିଲି ବିଭୁ ପରସାଦ ।୩୩।

ସବୁ ଶୁଭ ହେବ ଭାବେ ଏଥର,

ଦୟା କରିବେ ଦୟାନିଧି ମୋର ।୩୪।

ହରି ହରି ହୁରି କରି ଗଡ଼ିଲା

ବୁଢ଼ା ଶବରର ପାଳି ପଡ଼ିଲା ।୩୫।

ବନୁ ଫଳମୂଳ ଘେନି ଆସିଲା,

ଦିଅଁ ପୂଜା ପାଇଁ ବସୁ ବସିଲା ।୩୬।

ତିନି ତାଳି ମାରି ପାଣି ଛଡ଼ାଏ

କେବେ ଦେବତା ହାତ ନ ବଢ଼ାଏ ।୩୭।

ବିଶ୍ଵାବସୁ ହତାଶରେ ଚାହିଁଲା

ବଇକୁଣ୍ଠ କହେ ସେବା ସଇଲା ।୩୮।

ବୋଲେ ମୋର ଭୋଗ କିଆଁ ନ ଭୁଞ୍ଜ ଦେବତା,

ନୀଳମାଧବ ହେ ।୧।

ମୋହ ଜାଣତରେ କେବେ ନୁହଇ ତ ଦୋଷୀ,

କେଉଁ କଥା ପାଇଁ କହ ବସିଲକି ରୁଷି,

ନୀଳମାଧବ ହେ ।୨।

ଘୋର ବନୁ ଏହି ଫଳ ଆଣିଅଛି ଖୋଜି,

କିବା ଭାବି ହାତ ପାତି ନ ନେଉଛ ଆଜି,

ନୀଳମାଧବ ହେ ।୩।

ସବୁ ଦିନେ ଦିଅନ୍ତେ ମୁଁ ସୁଖେ ନେଇ ଖାଅ,

ଏବେ କାହିଁକି ଏ ରୀତି ମନ ଖୋଲି କୁହ,

ନୀଳମାଧବ ହେ ।୪।

କିଏ କି କହିଲା କରୁନାହିଁ ତ କବଳ,

ନୀଳମାଧବ ହେ ।୫।

ଜୀବନୁ ଅଧିକ ମଣି ପୂଜୁଥିଲି ତୋତେ,

ସତେ କି ଦେବତା ଛାଡ଼ି ଚାଲିଯିବୁ ମୋତେ,

ନୀଳମାଧବ ହେ ।୬।

ଜୀଅନ୍ତା ଦେବତା ମୋର ଜାଣିଥିଲି ମୁହିଁ,

ଯିବା ବେଳେ ପାଟି ମୋତେ ନ ଫିଟା କିପାଇଁ,

ନୀଳମାଧବ ହେ ।୭।

ଏତେ କାଳ ତୋର ସେବା କରି ବିତାଇଲି,

ଦୁଃଖ ସୁଖ ତୋହ ଲାଗି ଜାଣୁ ତ ନ ଥିଲି ।

ନୀଳମାଧବ ହେ ।୮।

ଅଦ୍ୟାବଧି କାହା ଆଗେ କିଛି କହି ନାହିଁ

ଲୁଚି ଏଥେ ଯାଏ ଆସେ କେହି ଜାଣେ ନାହିଁ ।

ନୀଳମାଧବ ହେ ।୯।

କେବଳ ଏ ଜୁଆଁଇ କି ଆଣିଛି ସଙ୍ଗର,

ତୋର ଦର୍ଶନ ନିମନ୍ତେ ଶ୍ରଦ୍ଧା ହେଲା ତାର,

ନୀଳମାଧବ ହେ ।୧୦।

କ୍ଷମାନିଧି କ୍ଷମାକର ଏ ଥରକ ଦୋଷ,

ନୀଳମାଧବ ହେ ।୧୧।

ବଣର ଶବର ମୁହିଁ ଅତି ହିଁ ଅଜ୍ଞାନ,

ପତ୍ର-ପୁଷ୍ପ-ଫଳେ କରୁଥିଲି ଆରାଧନ,

ନୀଳମାଧବ ହେ ।୧୨।

ଭକତି ରୀତି କିପରି ଜାଣେ ନାହିଁ କେବେ,

ତୋ ପାଦେ ବିକି ନିଜକୁ ସେବୁଥିଲି ଭାବେ,

ନୀଳମାଧବ ହେ ।୧୩।

ତୋହର ମାୟା ଦେବଙ୍କୁ ଅଟଇ ଅଗମ୍ୟ,

ମୁଁ କିବା ବୁଝିବି ବନ୍ୟଜାତି ନରାଧମ,

ନୀଳମାଧବ ହେ ।୧୪।

ଇନ୍ଦ୍ରିୟ ଦ୍ୱାରରେ ତୁହି ଗୋଚର ନହେଉ,

ଦୟା କରି ଦରଶନ ଦେଲୁ ମହାବାବୁ,

ନୀଳମାଧବ ହେ ।୧୫।

କେତେ କେତେ ଭକତଙ୍କୁ ଦେଇଛୁ ତ ଠକି,

ଏବେ ଚାଲିଯିବୁ ପାଞ୍ଚେ ମୋତେ ମାରି ଫାଙ୍କି,

ନୀଳମାଧବ ହେ ।୧୬।

ତୋହରେ ତେଜି ଜୀବନେ କିବା ପ୍ରୟୋଜନ,

ନୀଳମାଧବ ହେ ।୧୭।

ବିନୟରେ ବ୍ୟାଧ ବହୁ ହୁଅନ୍ତେ ବ୍ୟାକୁଳ,

ଶୂନ୍ୟରେ ଡାକି କହିଲେ ପ୍ରଭୁ ଆଦିମୂଳ,

ଶୁଣ ଶବରରେ ।୧୮।

ଫଳମୂଳ ଖାଇଲୁଣି ଆମ୍ଭେ ବହୁଦିନ,

ଭୋଗ ଭୁଞ୍ଜିବାକୁ ଏବେ ହୋଇଲାଣି ମନ,

ଶୁଣ ଶବରରେ ।୧୯।

ନୀଳମାଧବ ସ୍ୱରୂପ ତେଜିବୁଁ ଏଥର,

ବିଳାସେ ବିରାଳ ହେବୁଁ ବଡ଼ ଦେଉଳର

ଶୁଣ ଶବର ରେ ।୨୦।

ଦ୍ୱାପରେ ମଥୁରା ଛାଡ଼ି ବଢ଼ିଲି ଗୋପରେ,

ଏବେ ତୋତେ ତେଜି ଚାଲିଯିବି କ୍ଷେତ୍ରବରେ

ଶୁଣ ଶବର ରେ ।୨୧।

କାଳେ କାଳେ ଭକତଙ୍କ ସଙ୍ଗେ ମୋର ଖେଳା,

କଳିଯୁଗେ ଶ୍ରୀକ୍ଷେତ୍ରରେ ଲଗାଇବି ଲୀଳା,

ଶୁଣ ଶବର ରେ ।୨୨।

ବଡ଼ପଣ୍ଡା ବଗଡ଼ାନ୍ନ ବାଢ଼ିବ ଛାମୁର,

ଶୁଣ ଶବର ରେ ।୨୩।

ବଡ଼ ନୀଳଚକ୍ରେ ବନ୍ଧାଇବି ବଡ଼ ନେତ,

ବଡ଼ ବଡ଼ ପାପୀ ଉଦ୍ଧରିବେ ଦେଖି ନେତ୍ର

ଶୁଣ ଶବର ରେ ।୨୪।

ବଡ଼ ରଥେ ବସି ବଡ଼ ଦାଣ୍ଡେ ବାହାରିବି,

ବଡ଼ ଯାତ୍ରା ଭେଇ ବଡ଼ ବାଇଦ ଶୁଣିବି,

ଶୁଣ ଶବର ରେ ।୨୫।

ବଡ଼ ଭାଇ ସାଙ୍ଗେ ପୁଣି ଭଉଣୀ ମୋ ଥିବ,

ବଡ଼ ରାଜା ଇନ୍ଦ୍ରଦ୍ୟୁମ୍ନ ସେବା ତନଖିବ,

ଶୁଣ ଶବର ରେ ।୨୬।

ବଇକୁଣ୍ଠ ବୋଲେ ବ୍ୟାଧ ବିଳାପ କରନା,

ବସି ଭାବୁ ଥାଅ ବେଳେ ପୂରବି ବାସନା,

ଶୁଣ ଶବର ରେ ।୨୭।

ବାହାରେ ନିଜ ଭୁବନେ, ବିରଷ ମନେ ଯେ ।୧।

ସଧୀରେ ଚଳେ ଶବର; ସାଆନ୍ତ ଧରି ସଙ୍ଗର,

ସଦନେ ପ୍ରବେଶ ଯାଇ, ସନ୍ତାପି ହୋଇ ଯେ ।୨।

ଦ୍ୱିଜ ଆଖି ଖୋଲି ଦେଲା, ଦୁଃଖ ଦିନ ବିତାଇଲା,

ଦିନା କେତେ ହୋନ୍ତେ ଭୋଗ, ଦଇବ ଯୋଗ ଯେ ।୩।

ଭାବେ ମନେ ମନେ ଦ୍ୱିଜ, ଭୁଲିଲି ମହତ କାର୍ଯ୍ୟ,

ଭାଳି ସେ କହଇ ପୁଣ, ଭାବିନୀ ଶୁଣ ଗୋ ।୪।

ମନାଇ ମନ କହିଲା, ମାନରେ ନବଛଇଳା

ମୋର ପିତାମାତା ଜ୍ଞାତି, ମୋତେ ଖୋଜନ୍ତି ଗୋ ।୫।

ମୋର ଦେଶେ ଯିବାପାଇଁ ମୋ ମନ ଉଚ୍ଚନ୍ନ ସହୀ,

ମେଲାଣି ସୁଖେ ତୁ କର ମୁଁ ଘରେ ଯିବି ଗୋ ।୬।

ବୋଲେ ବନ୍ଧୁ ଘେନାକର, ବାରେ ମୋ ଗିର ହେ ।୭।

ଜଳ ବିହୁନରେ ମୀନ, ଜିଇଛି କି ନାହିଁ ଜାଣ,

କେମନ୍ତେ ବଞ୍ଚିବି ଦିନ କହ ମୋ ଧନ ହେ ।୮।

ପାଦପକୁ ଦେଜି ଲତା, ପାରେ କି ରହି ତୋ ସତ୍ତା ।

ସ୍ୱାମୀ-ବିରହିଣୀ ନାରୀ ମରିବ ଝୁରି ହେ ।୯।

ଜ୍ୱଳନ୍ତ ପ୍ରଦୀପ ପୁଣ, ଯାଏ ଯେବେ ଅନ୍ୟସ୍ଥାନ,

ଜ୍ୟୋତି ଯାଏ ତା ସଙ୍ଗତେ, ଜାଣ ସୁଚିତ୍ତେ ଯେ ।୧୦।

ସତୀର ପତି ଦେବତା, ସେ ନ କରେ ଆନ ଚିନ୍ତା ।

ସ୍ୱାମୀ ସେବା ଧର୍ମ ତାର, ସୁଧର୍ମ୍ମାଚାର ଯେ ।୧୧।

ଦେଶେ ଗଲେ ମୁହିଁ ଯିବି, ବାସୀ ହୋଇ ସେବୁଥିବି ।

ସୁଖ ଦୁଃଖ ଆସୁ ଯାହା, ସହିବି ତାହା ଯେ ।୧୨।

କରତାଡ଼ି କୋଡ଼ି ମଥା, କାନ୍ଦି କହଇ ଲଳିତା,

କାଳକୁ ଏହା ନ’କର, କାନ୍ତ ମୋହର ହେ ।୧୩।

ଛାଇ ପରି ପାଶେ ଥିବି, ଛାଡ଼ିଲେ ତ ନ ଜୀଇବି,

ଛନ୍ଦ ନ କର ମୋ ପ୍ରତି, ଛାର ଯୁବତୀ ହେ ।୧୪।

ଇନ୍ଦ୍ରଦ୍ୟୁମ୍ନ ପାଶେ ଯିବ, ଯଶ ପାଇବ ହେ ।୧୫।

କହିଣ ରାଜାକୁ ଆଣ, କରୁ ନାହିଁ ମୁଁ ବାରଣ,

ନିଅନ୍ତୁ ସେ ବିଶ୍ୱପତି, ନାହିଁ ଆପତ୍ତି ହେ ।୧୬।

ବିଦ୍ୟାପତି ବୋଲେ ପ୍ରିୟା, ବାହାରେ ନ କହ ଏହା,

ନ ପୁଣ ଶୁଣୁ ତୋ ପିତା, ନ ଥିବ ସତ୍ତା ଯେ ।୧୭।

ଧରୁଛି ସଖି ତୋ କର, ଧୈର୍ଯ୍ୟ ଧରି ରହ ସ୍ଥିର,

ମାସକେ ଆସିବି ଫେରି, ମୋ ସୁନାଗୋରୀ ଗୋ ।୧୮।.

ବ୍ରାହ୍ମଣର ଉପବିତ, ବିଶେଷରେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ବିତ୍ତ,

ଛୁଇଁ କହୁଅଛି ମୁହିଁ, ଛଳନା ନାହିଁ ଗୋ ।୧୯।

ନୀଳମାଧବଙ୍କୁ ଯେବେ, ନୀଳାଚଳେ ରାଜା ନେବେ,

ରସିକା ତୋତେ ମୁଁ ନେବି, ରହିଥା ଭାବି ଗୋ ।୨୦।

ମନ ବିରଷ ନ କର, ମହୀମଣ୍ଡନା ମୋହର,

ବିଦାୟ ଦିଅ ଗୋ ସହୀ, ବାପାଙ୍କୁ କହି ଗୋ ।୨୧।

ଶୁଣିଣ ପ୍ରତିଜ୍ଞା ବାଣୀ, ସନ୍ତୋଷରେ ସୁ-ରମଣୀ,

ବାପା ପାଶେ ତାର ଯାଇ, ବାର୍ତ୍ତା କହଇ ଯେ ।୨୨।

ଦେଇ ଅଛନ୍ତି ଖବର, ଦୁଃଖେ କାତର ଯେ ।୨୩।

ବହୁ କାଳୁ ରହି ବନେ, ବାପମା’ ପଡ଼ନ୍ତି ମନେ,

ଆଗ୍ରହ ତାଙ୍କର ଚାହିଁ, ଆସିଲି କହି ଯେ ।୨୪।

ବସୁବୋଲେ ଗଲେ ଯାଉ, ବୁଲି ଫେରି ଆସୁଥାଉ,

ବାଛି ମିଠା ଫଳ ଝିଅ, ବାଟକୁ ଦିଅ ଲୋ ।୨୫।

ଝୁଅ ବୁଢ଼ା ବୁଢ଼ୀ ମିଳି, ଝୁଡ଼ିଏ ଫଳ ସେ ତୋଳି,

ଶୋଷ ଭୋକ ନାଶ ହେବ, ସଙ୍ଗରେ ନେବ ଯେ ।୨୬।

ଜ୍ୱାଇଁକୁ କହନ୍ତି ବାବୁ, ଯଥାଶୀଘ୍ର ଲେଉଟିବୁ,

ଅନ୍ତରୁ ଭୁଲିବୁ ନାହିଁ, ଅଛୁ ଅନାଇ ଯେ ।୨୭।

ତହୁଁ ବିପ୍ରବର କହେ, ତିନି ବାର କରି ଗାଏ,

ଚଞ୍ଚଳେ ଆସିବି ସତ୍ୟ, ଚାହିଁଥା ପଥ ଯେ ।୨୮।

ଥୋଇ କାନ୍ଧେ ଫଳ ଝୁଡ଼ି, ଥୋରିଆ ବଳଦ ପରି,

ବାଟ କେତେ ଦୂର ଗଲେ, ବଳାଇ ଦେଲେ ଯେ ।୨୯।

ବାହୁଡ଼ି ଆସନ୍ତେ ଘରେ, ବିଦ୍ୟାପତି ଚାଲେ ଖରେ,

ବ୍ୟଗ୍ରମନ ହୋଇଯାଏ, ବିରସ ନୁହେଁ ଯେ ।୩୦।

ପ୍ରସନ୍ନ ବଦନେ ଦ୍ୱିଜ, ପ୍ରବେଶିଲା ନିଜ ରାଜ୍ୟ;

ରସେ ବଇକୁଣ୍ଠ ଭାଷେ, ରାଜାଙ୍କ ପାଶେ ଯେ ।୩୧।

ରାଜ୍ୟେ ଯାଇ ବିଦ୍ୟାପତି ହୁଅନ୍ତେ ପ୍ରବେଶ,

ରାଜା ଆଗେ କହେ ଚାର,

ଶୁଣିମା ହେଉ ମଣିମା ଶୁଭ ସମାଚାର ।୧।

ଠାକୁର ଖୋଜି ପୂର୍ବକୁ ଯାଇଥିଲେ ଯେହି

ଫେରି ସିଂହଦ୍ଵାରେ ସେହି ଅଛି ଉଭା ହୋଇ,

ଦିଶେ ଅତି ସୁଶୋଭନ,

ଦେହଯାକ ବିରାଜେ ତା ଶଙ୍ଖଚକ୍ର ଚିହ୍ନ ।୨।

ଶୁଣି ଇନ୍ଦ୍ରଦ୍ୟୁମ୍ନ ପ୍ରେମଭୋଳେ ଗଲେ ଧାଇଁ,

ଯେହ୍ନେ ଜନ୍ମ-ଅନ୍ଧ ଚକ୍ଷୁ ପାଇଲେ ହୁଅଇ,

ତେହ୍ନେ ହୋଇଲେ ରାଜନ,

ବ୍ରାହ୍ମଣକୁ କୋଳ କରି ପୁଛନ୍ତି ବଚନ ।୩।

ସତେ କି ଦେବତା ଦୟା କରି ଦେଲେ ଦେଖା ?

କହି ରଖ ମୋ ଜୀବନ,

ରସାରେ ତୁମ୍ଭ କୀରତି ରଟିବେ ସୁଜନ ।୪।

ସଂସାର ଅସାର ତୁଚ୍ଛ ବିଷୟ ବାସନା,

ସାର ମାନବ ଜୀବନେ ବିଷ୍ଣୁ ଆରାଧନା,

ଆନ ଅଟୁଇ ଅଳୀକ,

ଅଜ୍ଞାନ ନ ଜାଣେ ଏହା ଜାଣନ୍ତି ଭାବୁକ ।୫।

ଶୁଣି ବିପ୍ରବର ଲୋମ ଉଠିଲା ସିଂହରି,

କ୍ଷଣେ ଚକ୍ଷୁ ମୁଦି ବୋଲେ ଆହା ହରି ହରି,

ତେଜି ଆସିଲି ମୁଁ ତୋତେ,

ପୁଣି କେତେ କାଳେ ଦରଶନ ଦେବୁ ମୋତେ ।୬।

ନୟନରେ ନୀର ଭରି କହଲ ରାଜଙ୍କୁ,

ଶବର ପୂଜେ ତ ସେହି ବରଜରାଜଙ୍କୁ,

ବହୁ ଗହନ ବନରେ,

ଦେଖିଲି ନୀଳମାଧବ ବେନି ନୟନରେ ।୭।

ମୋର କର୍ମେ ହେଲା ଯେଣୁ ସୌଭାଗ୍ୟ ଦାୟିନୀ,

ରହି ବସୁର ଭବନେ,

ଭାଗ୍ୟବଶୁ କୃତାର୍ଥତା ଲଭିଲି ଜୀବନନେ ।୮।

କହିଲେ, ରାଜାଙ୍କୁ ଯାଇ ବାରତା ତୁ ଦିଅ,

ଏ ଗହନ ବନୁ ମୋତେ ବେଗେ ଘେନି ଯାଅ,

ଭୋଗ ଭୁଞ୍ଜିବାକୁ ମନ-

ହେଲାଣି ଏଣିକି ଛାଡ଼ି ଯିବା ଏହି ସ୍ଥାନ ।୯।

ଶ୍ରବଣେ ଇନ୍ଦ୍ରଦ୍ୟୁମନ ତନ୍ମୟ ହୋଇଲା

ସଜାଅ ସଇନ ସବୁରିଙ୍କୁ ଆଜ୍ଞା ଦେଲା,

ଅସ୍ତ୍ରଶସ୍ତ୍ର ଧରି ଚାଲ,

ସାହସ କରିଣ ପଶ କାଟିଣ ଜଙ୍ଗଲ ।୧୦।

‘ଜୟ ଜଗନ୍ନାଥ ଜୟ’ ସିଂହନାଦ କରି,

ଯୋଦ୍ଧୃବଳ ପାଗବାନ୍ଧି ପଡ଼ିଲେ ବାହାରି,

ରାଜା ବୋଲନ୍ତି ହେ ସଖା,

ଆଗଭର ହୋଇ ନିଜେ ଯିବାପଥ ଦେଖା ।୧୧।

ଦର୍ପଭରେ ମନେ ରାଜ ଇନ୍ଦ୍ରଦ୍ୟୁମ୍ନ,

ଧନ୍ୟ ସୌଭାଗ୍ୟ ମୋହର,

କ୍ଷିତିତଳେ କୀର୍ତ୍ତି ରହିଥିବ ହୋଇ ଚିର ।୧୨।

ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ଜାଣି ତାହା ଗୋପନ ହୋଇଲେ,

ଅଧିଷ୍ଠାନ ସ୍ଥଳେ ସୈନ୍ୟ ଦଳ ପ୍ରବେଶିଲେ,

ଦିଅଁ ଦର୍ଶନ ନ ପାଇ,

ବିପ୍ର ବୋଲେ ଅନ୍ତର୍ଦ୍ଧାନ ହେଲେ ଭାବଗ୍ରାହୀ ।୧୩।

କେହୁ କହେ ବିଶ୍ୱାବସୁ ଥିବଟି ଲୁଚାଇ,

ଚାଲ ତା’ ନବରେ ପଶି ଖୋଜିବା ତୁହାଇ,

ସର୍ବେ ଏକମତ କରି,

ଅଚାନକ ବସୁ ଭବନକୁ ଗଲେ ଘେରି ।୧୪।

କ୍ରୋଧେ ଅନ୍ଧ ହୋଇ ରାଜା ଡାକେରେ ଶବର,

କାହିଁ ଯିବୁ ମୋର ଆଗୁଁ ରେ ଠାକୁର ଚୋର,

ଦିଅ ଦିଅଁଙ୍କୁ ବହନ

ନ ଦେଲେ ଉଚିତ ଦଣ୍ଡ କରିବି ବିଧାନ ।୧୫।

ମୋର ଦେବତାକୁ ଘେନି ଯିବାକୁ ଆସିଛ,

ସତ୍ୟସ୍ୱଭାବ ମୋ ଧର୍ମ,

ଦଣ୍ଡେ ଥୟଧର ରାଜା ବୁଝିବୁ ମରମ ।୧୬।

ଏକା କାଣ୍ଡକରେ ଗର୍ବ କରିଦ୍ୟନ୍ତି ଖର୍ବ,

ମାତ୍ର ତୁମ୍ଭ ସହିତ ମୋ ଜ୍ୱାଇଁଟା ମରିବ,

ଭାବୁଛକି ବୁଢ଼ା ବୋଲି ?

ତୀରକରେ ଛାଡ଼ିଯା’ନ୍ତା ତୁମ ଆଖି ନାଲି ।୧୭।

ଏକାଥରେ କାଟନ୍ତିରେ ସବୁରି ମୁଣ୍ଡକୁ,

ଝିଅ ବିଧବା ସୁନ୍ଦର ମ ହେବ ଦାଣ୍ଡକୁ;

ଏହି କଥାକୁ ମୋ ଡର,

ନୋହିଲେ ରଖନ୍ତି କିରେ ତୁମର ଚାତର ? ।୧୮।

ସରଳ ବିଶ୍ୱାସୀ ମୁଁ ଯେ ନୁହେଁ ତୁମ୍ଭ ପରି,

ଏତେ କହି ଶବର ଯେ ଚିତ୍ତେ ଚିନ୍ତେ ହରି,

ବିକଳରେ କହେ ଡାକି,

ବିପଦେ ବିପଦବନ୍ଧୁ ଯାଇଛ କେଣିକି ? ।୧୯।

ଯିବାବେଳେ ଏ ଅବସ୍ଥା ଦେଇଯିବୁ ମୋତେ,

ଏ କି ଭଲ ବ୍ୟବହାର ?

କାହିଁକି କହନ୍ତି ଲୋକେ କୃପାପାରାବାର ।୨୦।

ତତ୍‌କ୍ଷଣେ ମହାଶୂନ୍ୟୁ ଶୁଭିଲା ଶବଦ,

ଛାଡ଼ି ଦିଅ ମୋ ଭକ୍ତକୁରେ ରାଜା ଅବୋଧ,

ଅପରାଧ ନାହିଁ ତାର,

ତୋର ଗର୍ବ ହେତୁ ଆପେ ହେଲି ମୁଁ ଅନ୍ତର ।୨୧।

ଶବଦ ଶୁଣି ସରବେ ସ୍ତବଦ ହୋଇଲେ,

ମଥା ପିଟି ରାଜନ ଯେ ରୋଦନ କରିଲେ,

ବସୁ କର ଦୁଇ ଧରି,

ବୋଲନ୍ତି ଭାଇରେ କ୍ଷମା ଦେବୁ ହୁଡ଼ିଗଲି ।୨୨।

ବିଦ୍ୟାପତି ସୈନ୍ୟ ସହ ବସୁ ପାଶେ ମିଳି,

ବହୁତ ପ୍ରକାର ହୋଇଲେକ ନିଉଛାଳି

ତହୁଁ ଶବର କହଇ,

ଏତେ କୃତ୍ୟ କଲେ ସିନା ମୋ ଝିଅ ଜୁଆଁଇ ।୨୩।

ଏକା ରକ୍ତ କେହ୍ନେ ହୋଇ ପାରେ ଖଣ୍ଡ ଖଣ୍ଡ,

ବିହିଲା ସେ ଏତେ କାଣ୍ଡ,

ବିଧାନକରତା ବେଧା ଅଟେ କେଡ଼େ ଭଣ୍ଡ ।୨୪।

ପୁଣି ଶୁଭିଲା ସେ କ୍ଷଣି ଅଶରୀରୀ କଥା

ତୋଳାଅ ଦେଉଳ ଯେବେ ରଖିବୁ ଦେବତା,

ବେଗେ ଫେରିଯାଅ ତୁହି,

ବାଙ୍କି ମୁହାଣେ ଯେ ଦାରୁ ଲାଗିବରେ ଯାଇ ।୨୫।

ସେହି ଦାରୁ ନେଇ ଯତ୍ନେ ମୂର୍ତ୍ତି ଗଢ଼ାଇବୁ,

ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କୁ ନେଇ ଚକ୍ରରେ ଚେଳ ଚଢ଼ାଇବୁ,

ବସିଥିବୁ ନିରାଢାଳେ

ମର୍ତ୍ତ୍ୟ ବୈକୁଣ୍ଠେ ବିଜୟ ହେବି ଯଥା କାଳେ ।୨୬।

ସନ୍ତୋଷରେ ଇନ୍ଦ୍ରଦ୍ୟୁମ୍ନ ବାହାର ହୋଇଲେ,

ସମ୍ବୋଧିଣ ବାକ୍ୟ ତହୁଁ ଶବରେ କହିଲେ,

ଭାଇ ଦୋଷ ନ ଧରିବ,

ବେଳ ପଡ଼ିଲେ ଦୁହିଁଙ୍କ ପୁଣି ଭେଟ ହେବ ।୨୭।

ବିଶ୍ୱାବସୁପୁରୁ ବାହାରିଲେ ତତକ୍ଷଣ,

ପିତୃଆଜ୍ଞା ଘେନି ଶିରେ,

ରାଜା ସୈନ୍ୟ ସହ ସୁଖେ ଚଳିଲେ ସଧୀରେ ।୨୮।

ବଇକୁଣ୍ଠ ଭାଳେ ମୋତେ ରଖିଗଲେ ଏଣେ,

ଦେଉଳ ତୋଳା ଆରମ୍ଭ ହୋଇଯିବ ତେଣେ,

ବିଜେ ହେବେ ଦେବଦେବ,

ଦର୍ଶନ ଯାଏ ମୋ ଜୀବ କି ନ ଥିବ ? ।୨୯।

ବିକାଶ କରିବେ ସ୍ୱଯଶ ପ୍ରଭୁ ପରମାନନ୍ଦ ।୧।

ବିଶ୍ୱମ୍ଭର ବିଶ୍ୱମାୟାର ଅନ୍ତ ନ ପାନ୍ତି କେହି

ଭବଭୋଗମୋହରୋଗରେ ପଡ଼ି ହୁଅନ୍ତି ବାଇ ।୨।

ସତ୍ୟର ମହତ୍ୱ ନ ବୁଝି ରାଜା ହୋଇ ଉଚ୍ଛନ୍ନ,

ଶୁଣି ରାଣୀ ବାଣୀ ଗୁଣଇ ତାର ମନକୁ ମନ ।୩।

ପ୍ରକୃତ ଯା ପ୍ରିୟା କହିଲା ଦେଖି ନେବା ପରଖି,

ହିତ ହେବ ଭାବି ଚିତ୍ତରେ କହେ ମନ୍ତ୍ରିକୁ ଡାକି ।୪।

ସିଂହଦ୍ୱାରେ ଶ୍ରୁତି ପତାଇ ଠଉରାଇବା ନାଦ,

ଗମ୍ଭୀରା ଭିତରୁ ଶୁଭେ କି ଠକଠକ ଶବଦ ।୫।

ଏ ମତରେ ମନ୍ତ୍ରୀ ସମ୍ମତ ହୋଇ ବାହାର,

ନୃପ ସହ ଯାଇ ପ୍ରବେଶ ବଡ଼ଦେଉଳ ଦ୍ୱାର ।୬।

ସଯତ୍ନେ ଶ୍ରବଣ ପାତିଲେ ବାରଣ ପାଶେ ଯାଇ,

ବାରିଶି ନିହାଶ ଶବଦ ବାରି ହୋଇଲା ନାହିଁ ।୭।

କାଳକାଳକୁ ମୋ କୀରତି କରି ଗଲା ତ ନଷ୍ଟ ।୮।

ଯାଅ ଜଉମୁଦ ଖୋଲ ହେ କହିବାରୁ ରାଜନ,

ମନ୍ତ୍ରୀ ବୋଲନ୍ତି ହୋ ମଣିମା ସତ୍ୟ ନ କର ଆନ ।୯।

ଚଉଦ ଦିବସ ହୋଇଛି ଚିତ୍ତେ ଛନକା ନୁହ,

ସତ୍ୟକୁ ସୁମରି ସାତଟା ଦିନ ମାତ୍ର ତକାଅ ।୧୦।

ନରପତି ଉକ୍ତି କରନ୍ତି ବିପତ୍ତି ମୋତେ ହେବ,

ଦୁଃସ୍ଥ ବିନ୍ଧାଣୀଟା ସୁସ୍ଥରେ କେବେ ଜିଇ ନ ଥିବ ।୧୧।

ରାଣୀ ମୋର ହିତାକାଂକ୍ଷିଣୀ ମୋତେ କହିଲେ ଡାକି

ତାହାଙ୍କ ମତକୁ କେମନ୍ତେ ଅବା ଦେବି ମୁଁ ଫାଙ୍କି ।୧୨।

ଅନାହାରେ ଯେବେ ବଢ଼େଇ ଜୀବ ହରାଇଥିବ,

କାଳ କାଳକୁ ମୋ ବଂଶକୁ ଏ କଳଙ୍କ ଲାଗିବ ।୧୩।

ହେଉ ପଛେ ସତ୍ୟ ଲଙ୍ଘନ ମନୁ ସଂଶୟ ଯାଉ,

କରମ ଲିଖନ କେ ଆନ କରି ପାରିବ ଆଉ ।୧୪।

କହନ୍ତି ମନ୍ତ୍ରୀ ହେ ନୃପତି! ତୃପ୍ତ ହୋଇଣ ଶୁଣ,

ସତ୍ୟର ମହିମା ମଣିମା କରୁଅଛି ବଖାଣ ।୧୫।

ସତ୍ୟରେ ଅଯୋଧ୍ୟା ନରେଶ ବହୁ ବ୍ୟଥା ପାଇଲେ,

ପ୍ରାଣସମ ପୁତ୍ର ରାମଙ୍କୁ ବନବାସେ ପେଶିଲେ ।୧୬।

ପୁତ୍ର ଭାର୍ଯ୍ୟା ବିକ୍ରି କରିଣ ଦେଲେ ଦାନ କଉଡ଼ି ।୧୭।

ପାଳି ସତ୍ୟବ୍ରତ ଶେଷରେ ଅମରତ୍ୱ ଲଭିଲେ,

ସତ୍ୟ ସ୍ୱୟଂ ପରଂବ୍ରହ୍ମ ହେ, ସତ୍ୟ ହୁଡ଼ନା ଭୁଲେ ।୧୮।

ସତ୍ୟ ନିତ୍ୟ ଶିବ ସୁନ୍ଦର ସତ୍ୟ ସଂସାର ମୂଳ,

ସତ୍ୟ ବିନେ ଯାହା ମରତେ ସବୁ ମାୟା ପଟଳ ।୧୯।

ସତ୍ୟ ପଥେ ନିତ୍ୟେ ଚଳିଲେ ସ୍ୱର୍ଗେ ମିଳିବ ବାସ,

ସତ୍ୟ ହୁଡ଼ି ନର୍କେ ପଡ଼ିଣ ନରେ ଭୋଗନ୍ତି କ୍ଲେଶ ।୨୦।

ସତ୍ୟର ମହତ୍ତ୍ୱ ଜାଣିଣ ସନ୍ଥେ ଆଶ୍ରୟ କଲେ

ଅସାର ସଂସାରସାଗରୁ ପାର ହେବାକୁ ଭଲେ ।୨୧।

ସତ୍ୟେ ଚନ୍ଦ୍ର ସୂର୍ଯ୍ୟ ଚଳନ୍ତି ଥରେ ଚିନ୍ତ ଏ କଥା,

ସତ୍ୟେ ବ୍ରହ୍ମା ସୃଷ୍ଟି ପାଳନ୍ତି ବ୍ରହ୍ମ ହିଁ ସତ୍ୟ ସତ୍ତା ।୨୨।

ସତ୍ୟ ଯେ ମାନବ ଧରମ ସବୁ ଧରମେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ,

ସତ୍ୟାଶ୍ରୟେ ପାପୀ ଜୀବନ ଅନ୍ତେ ଗମେ ବୈକୁଣ୍ଠ ।୨୩।

ତେଣୁ ମୁଁ କହୁଛି ସତ୍ୟକୁ କେବେ ନ ଭୁଲ ରାଏ,

ସପତ ଦିନ ମାତ୍ର ଆଉ ରୁହ ନୋହି ଅଥୟେ ।୨୪।

ନାରୀ ବଶେ ନାଶ ହୋଇଲେ କେତେ କର ହେ ଚିନ୍ତା ।୨୫।

ସୀତାଙ୍କ ବଚନେ ଶ୍ରୀରାମ ଗଲେ ମୃଗକୁ ମାରି,

ଶେଷେ ଦଶକନ୍ଧ ସହିତ ଯୁଦ୍ଧ ହୋଇଲା ଭାରି ।୨୬।

ଭର୍ତ୍ତୃହରି ନାରୀ ବଶରେ ରାଜ୍ୟ କରିଲେ ଧ୍ୱଂସ,

ବିକ୍ରମାଦିତ୍ୟ ପରି ଭାଇ; ଦେଲେଟି ବନବାସ ।୨୭।

ନାରୀ ଲୋଭ କରି ରାବଣ ବଂଶ ବୁଡ଼ାଇ ମଲା,

ଛାର ନାରୀ ପାଇଁ ଇନ୍ଦ୍ର ଯେ ଋଷିଶାପ ଭୋଗିଲା ।୨୮।

ଦଶରଥ ନାରୀ ସତ୍ୟରେ ଯେତେ ବ୍ୟଥା ପାଇଲେ,

ନାରୀ କଥାରେ ନରନାଥ କେବେ ଭୁଲନା ତିଳେ ।୨୯।

ଯେତେ ବୁଝାଇଲେ ନ ବୁଝି ରାଜା ଅବୁଝା ପଣେ,

ନିଜ ହାତେ ଜଊମୁଦକୁ ଭାଙ୍ଗି ଦେଲେ ଆପଣେ ।୩୦।

ଦୁଆର ମେଲାଇ ଭିତରେ ଚାହିଁ ଦିଅନ୍ତେ ନିଜେ,

ବିଲୋକିଲେ ଦାରୁ ମୂରତି ସିଂହାସନରେ ବିଜେ ।୩୧।

ବଳଦେବ ଭ୍ରାତା ସହିତ ପ୍ରଭୁ ଶ୍ରୀ ଜଗନ୍ନାଥ,

ମଧ୍ୟରେ ଭଗିନୀ ସୁଭଦ୍ରା ଦିଶେ କି ଶୋଭାବନ୍ତ ।୩୨।

ଧନ୍ୟ ହେଲା ଚର୍ମ ନୟନ କହି ଗଡ଼ିଣ ଗଲେ । ୩୩।

କ୍ଷଣେ ଗଡ଼ି ଉଠି ଦେଖନ୍ତି ଦରଗଢ଼ା ମୂରତି,

ପାଦ ନାହିଁ ହସ୍ତ ଅଧା ଯେ ହେଲା ଏ କି ଦୁର୍ଗତି ! ।୩୪।

ଭିତରେ ଖୋଜନ୍ତି ସତ୍ୱରେ ବୁଢ଼ା ବଢ଼େଇ ନାହିଁ,

କିସ କଲି କଲି କହିଣ ରାଜା ଲୋଟିଲେ ମହୀ ।୩୫।

ନାରାୟଣ ନରରୂପେଣ ସାଜିଥିଲେ ବଢ଼େଇ,

ନିଜେ ନିଜକୁ ଗଢ଼ିବାକୁ ଆସିଥିଲେ ସେ ଧାଇଁ ।୩୬।

ଅବୁଝା ରାଜନ ବୁଝିବେ କାହୁଁ ଐଶ୍ୱରୀ ଲୀଳା,

ମାଇପି ବୁଦ୍ଧିରୁ ଜଗତ ନାଥ ହେଲେ ମାଦଳା ।୩୭।

ଶୋକାକୁଳେ ରାଜା କହନ୍ତି ମନ୍ତ୍ରୀ ରାଜ୍ୟ ସମ୍ଭାଳ

ଅପରାଧୀ ମୁହିଁ ଦୁର୍ବୁଦ୍ଧି ବଞ୍ଚିବା ମୋ ନିସ୍ଫଳ ।୩୮।

ଏହା କହି କୁଶଶଯ୍ୟାରେ ରାଜା କଲେ ଶୟନ,

ବଇକୁଣ୍ଠପତି ରଖ ହେ ଡାକେ ବୈକୁଣ୍ଠ ହୀନ ।୩୯।

ବିଲୋକନ କର ଆନନ୍ଦରେ, ସୁଜନ ହେ ।୧।

ବ୍ରହ୍ମା, ବିଷ୍ଣୁ, ଶିବ ତିନି- ବିରାଜନ୍ତି ଅବା ଭାଇ ଭଉଣୀ ଯେ,

ବଡ଼ ବେଶ ସାଜିଛନ୍ତି ପୁଣି, ସୁଜନ ହେ ।୨।

ବଡ଼ ବଡ଼ ଚକା ଆଖି, ବଡ଼ ଚିତାଛନ୍ତି ମସ୍ତକେ ଆଙ୍କି ଯେ,

ବିଲୋକିଣ ଭକ୍ତେ ହୋନ୍ତି ସୁଖୀ ସୁଜନେ ହେ ।୩।

ବଡ଼ଧଣ୍ତା ବଡ଼ଚୁଳ, ବଡ଼ ସିଂହାସନ ବଡ଼ଦେଉଳ ଯେ,

ବଡ଼ଯାକ ସବୁ ଏଥେ ଠୁଳ, ସୁଜନ ହେ ।୪।

ବଡ଼ ଚକ୍ରେ ବଡ଼ ବାନା, ବଡ଼ ଉଚ୍ଚେ ଉଡ଼େ ବହନ ଅନାଯେ,

ବଡ଼ପାପୀ ତାରିବାକୁ ସିନା, ସୁଜନେ ହେ ।୫।

ବଡ଼ଦାଣ୍ଡ ବଡ଼ରଥ, ବଡ଼ପଣ୍ତା ସେବା କରେ ସତତ ଯେ,

ବଡ଼ମଠରେ ବଡ଼ମହନ୍ତ, ସୁଜନେ ହେ ।୬।

ବଡ଼ ଗଜପତି ରାଜା, ବଡ଼ ସୁନ୍ଦର ସେ ସିଂହଦରଜା ଯେ,

ବଡ଼ଧୂପ ବଡ଼ଭୋଗ ମଜା, ସୁଜନେ ହେ ।୭।

ବଡ଼ବଜାର କୈବଲ୍ୟ ହାଟ, ସୁଜନେ ହେ ।୮।

ବଡ଼ ସେ ନୀଳସାଗର, ବଡ଼ ପାଚେରିରେ ଘେରା ଦେଉଳ ଯେ,

ବଡ଼ ପଞ୍ଚତୀର୍ଥ ଯହିଁ ମେଳ, ସୁଜନେ ହେ ।୯।

ବଡ଼ବାଜା ବାଜେ ନିତି, ବଡ଼ ଦୁଃଖୀ ରଙ୍କୀ ଦୁଃଖ ଜଣାନ୍ତି ଯେ,

ବଡ଼ଠାକୁରଙ୍କୁ ଭକ୍ତି, ସୁଜନେ ହେ ।୧୦।

ବଡ଼ ନରେନ୍ଦ୍ର ପୋଖରୀ, ବଡ଼ ଚାପେ ପ୍ରଭୁ ବୁଲନ୍ତି ଘୁରି ଯେ,

ବଡ଼ ରଙ୍ଗେ ନାଚନ୍ତି ମାହାରୀ, ସୁଜନେ ହେ ।୧୧।

ବଡ଼ ସେ ଅରୁଣ ସ୍ତମ୍ଭ, ବଢ଼ାଇ ଦେଇଛି ଜାତିର ଦମ୍ଭ ଯେ,

ବେଗେ ମୁଣ୍ଡ ଲଗା ହେବ ଶୁଭ, ସୁଜନେ ହେ ।୧୨।

ବଡ଼ ଦେବଦେବୀ ଯେତେ, ବେଢ଼ା ଚାରିକଡ଼େ ବିଜେ ସମସ୍ତେ ଯେ,

ବଡ଼ ବଇକୁଣ୍ଠ ଏ ମରତେ, ସୁଜନେ ହେ ।୧୩।

ବଡ଼ ଶ୍ରୀ ଜଗମୋହନ, ବସି ଲୟ ସୂତ୍ରେ ଲଗାଅ ଧ୍ୟାନ ଯେ,

ବତିଯିବ ପାପତାପମାନ, ସୁଜନେ ହେ ।୧୪।

ବିମଳା, କମଳା ଦେବୀ, ବିନା ବରତନେ ଅଛନ୍ତି ସେବି ଯେ,

ବାରେ ନିରେଖ ସେ ଦିବ୍ୟ ଛବି, ସୁଜନେ ହେ ।୧୫।

ବାରମାସେ ତେର ଯାତ, ବାଛି ଭେଇଛନ୍ତି ଜଗତ ତାତ ଯେ,

ବହୁ ଆଡ଼ମ୍ବରେ ସମାହିତ, ସୁଜନେ ହେ ।୧୬।

ବିଜେ ରଥରେ ଭଉଣୀ ଭାଇ, ସୁଜନେ ହେ ।୧୭।

ଧନ୍ୟ ସେ ଜଗା କାଳିଆ, ଧନ୍ୟ ସେ ସୁଭଦ୍ରା ଧନ୍ୟ ବଳିଆ ଯେ,

ଧନ୍ୟ ଭକତ ସ୍ନେହ ପାଳିଆ, ସୁଜନେ ହେ ।୧୮।

ଧନ୍ୟ ତା ଚାଲୁଣୀ ଆଖି, ଏକ ଠାବେ ସବୁ ପାରୁଛି ଦେଖି ଯେ,

ଭଲମନ୍ଦକୁ ସେ ଏକା ସାକ୍ଷୀ, ସୁଜନେ ହେ ।୧୯।

ଧନ୍ୟ ଧନ୍ୟ ତାଙ୍କ ପେଟ, ଷାଠିଏ ପଉଟି ଭୋଗ ନିଅଣ୍ଟ ଯେ,

ମୁଣ୍ଡା କୁଣ୍ଡା ପିଠାରେ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ, ସୁଜନେ ହେ ।୨୦।

ମଉନେ ଗୁମାନେ ରହି, କଳିକାଳ ରୀତି ଦେଖନ୍ତି ଚାହିଁ ଯେ,

କିଏ କିପରି ଧର୍ମ ପାଳଇ, ସୁଜନେ ହେ ।୨୧।

ଅମାପ ବଢ଼ନ୍ତେ ପାପ, ହୋଇ ଦିନେ ପୁଣି କଳକି ରୂପ ଯେ,

ଭାଙ୍ଗିଦେବେ ପାଖଣ୍ଡିଙ୍କ ଦର୍ପ, ସୁଜନେ ହେ ।୨୨।

ବାର ଅଶ୍ୱ ଲାଗି ହୋଇ, ବାର ଗଳିକନ୍ଦି ବୁଲି ଗୋସାଇଁ ଯେ,

ବିନାଶିବେ ବହୁ ଧର୍ମ ଦ୍ରୋହୀ, ସୁଜନେ ହେ ।୨୩।

ବ୍ୟାସ ଆଦି ରୁଷିଗଣ, ଶାସ୍ତ୍ରେ କରିଯାଇଛନ୍ତି ବୟାନ ଯେ,

ଶୁଣି ଟାକିଛନ୍ତି ଭକ୍ତଜନ, ସୁଜନେ ହେ      ।୨୪।

ହଟି ଯାଉ ଏ କଳିଯାତନା, ସୁଜନେ ହେ ।୨୫।

ବଡ଼ କ୍ଷେତ୍ରବରେ ମିଳି ବଡ଼ଦାଣ୍ଡ ଧୂଳି ଶିରରେ ବୋଳି ଯେ,

ଜୟ ଜୟ ଗାଅ ମାରି ତାଳି, ସୁଜନେ ହେ ।୨୬।

ବାଟେ ଦେଖିବ ମଙ୍ଗଳା, ବଡ଼ ପୋଲ ପୁଣି ଅଠରନଳା ଯେ,

ବଡ଼ ହୁନ୍ଦରେ ଲାଗିଛି ଲୀଳା, ସୁଜନେ ହେ ।୨୭।

ମିଶି ସର୍ବ ସାଧୁ ସନ୍ଥେ-କବି ଅଳି ପଦେ ରଖି ସୁଚିତ୍ତେ ଯେ ?

ଆଶୀର୍ବାଦ ଢାଳି ଦିଅ ମାଥେ, ସୁଜନେ ହେ ।୨୮।

ବଗଡ଼ା ଅବଢ଼ା ପାଇ, ପରପଞ୍ଚ ପ୍ରାଣ ପଳାଇ ଯେ,

ଜୟ ଜଗନ୍ନାଥ ତୁଣ୍ଡେ ଗାଇ, ସୁଜନେ ହେ ।୨୯।

ଏତିକି ମାତ୍ର ଆପତ୍ତି, ଦୟା କରିବେ କି ଦେବ ଶ୍ରୀପତି ହେ,

ଘେନି ବଇକୁଣ୍ଠରେ ବିନତି, ସୁଜନେ ହେ ।୩୦।

ଦୋଷ ବରଜି ଗୁଣରେ ମଜାଇ ଚିତ୍ତକୁ ଯେ ।୧।

ବଙ୍କା ଟଙ୍କା ହେଉପଛେ ହରେ ରାମ ଗାଇ,

କୃଷ୍ଣ ଜପି ଜଞ୍ଜାଳ- ଜାଲରୁ ପାଅ ତ୍ରାହି ଯେ ।୨।

ଯତନେ ଜଗତନ୍ନାଥ ନାମ ମନେ ସ୍ମର,

ଯମ ଯନ୍ତ୍ରଣାରୁ ନିଶ୍ଚେ ହୋଇଯିବ ପାର ଯେ ।୩।

ନର, ନାରୀ, ବୈଶ୍ୟ, ଶୁଦ୍ର ଯେଉଁ ଜାତି ହେଉ,

ଯାହାକୁ ଯେପରି ଆସେ ସେପରି ସେ ଗାଉ ଯେ ।୪।

ଏକ ରାମ ନାମେ ଯେତେ ପାପ ହୁଏ ଧ୍ୱଂସ,

ସେତେ କରିବାକୁ ନାହିଁ ପାପୀର ଆୟୁଷ ଯେ ।୬।

ଦିବା ରାତ୍ର ଜଗନ୍ନାଥ ରୂପେ ରଖ ଲୟ

କଳିକାଳଚକ୍ର ବକ୍ର ହେବ କରି ଭୟ ଯେ ।୭।

ଜଗାବଳିଆ ସାମନ୍ତ ଅଟନ୍ତି ଯାହାର,

ଜଗତେ କେ କିସ କରି ପାରିବ ତାହର ଯେ ? ।୮।

ଜଗତେ କାହାକୁ କିୟାଁ କରିବ ସେ ଭୟ ଯେ ? ।୯।

ଜଗାବଳିଆଙ୍କଠାରେ ଥିବ ଯାର ଭାବ

ଜଗତେ ତାହାକୁ କିବା ହୋଇବ ଅଭାବ ଯେ ? ।୧୦।

ଜଗାବଳିଆଙ୍କ ପାଦେ ଥିବ ଯାହା ମତି,

ଜଞ୍ଜାଳରେ ଥାଇ ସେହି ପାଇବ ମୁକତି ଯେ, ।୧୧।

ସୁଦୃଷ୍ଟି ଯା ପ୍ରତି ଦେବେ ସେ ଜଗାବଳିଆ

ବିନା ଚାଷରେ ତା ଘରେ ଚାଉଳ ଓଳିଆ ଯେ ।୧୨।

ଜଗନ୍ନାଥ ଆଶ୍ରାରେ ଯେ ସାଜଇ ଫକୀର,

ତାହା ସମ ସୁଖୀ କେବେ ନ ହେବ ଅମୀର ଯେ ।୧୩।

ତେଣୁ କହୁଅଛି ଜଗନ୍ନାଥ ମୁଖେ କୁହ,

ଜୟ ଜଗନ୍ନାଥ ଜୟ ନିରବଧି ଗାଅ ଯେ ।୧୪।

ଜନ୍ମରୁ ମୁରୁଖ ମୋର ନାହିଁ ବିଦ୍ୟା ବୁଦ୍ଧି,

ମନ୍ତ୍ର ଯନ୍ତ୍ର ତନ୍ତ୍ର କିଛି ନାହିଁ ସିଦ୍ଧି ଯେ, ।୧୫।

ଜଗନ୍ନାଥଙ୍କୁ ସୁମରି ଯାହା ମନେ ଆସେ,

ଯତନରେ ଲେଖି ତାହା ପୋଥି କରି ସଞ୍ଚେ ଯେ, ।୧୬।

ଜଗନ୍ନାଥଙ୍କ ଦୟାକୁ ବସିଅଛି ଚାହିଁ ଯେ ।୧୭।

କର୍ମହୀନ ଜନ ଅତି ଠାପୁଆ ଅଟଇ,

ମୂଢ଼ ପଣେ ଦୃଢ଼େ ତାଙ୍କ ନାମକୁ ରଟଇ ଯେ ।୧୮।

ଅନାଥ ମୂଢ଼ ଭାବିଣ କ୍ଷମା ଦେବ ମୋତେ

ଲେଖନୀରେ ଦୋଷାଦୋଷ ଥିବ ଯେତେ ଯେତେ ଯେ ।୧୯।

ପାଗଳ ପ୍ରଳାପେ କିଛି ସାର ତ ନ ଥାଏ,

ତଥାପି ତାହା ଶ୍ରବଣ କରନ୍ତି ଥୋକାଏ ଯେ ।୨୦।

ମୋ ଅସାରୁ ସାର କିଛି ଜ୍ଞାନୀ ବାଛି ଥାନ୍ତି,

କିନ୍ତୁ ନ ବୁଝି ଅଜ୍ଞାନେ ବିଦ୍ରୂପେ ହସନ୍ତି ଯେ ।୨୧।

ସର୍ବ ଜ୍ଞାନୀ ସାଧୁ ପଣ୍ଡିତଙ୍କୁ ମୋ ପ୍ରଣାମ,

କ୍ଷମିବ ନିଜ ଗୁଣରେ ମୋର ଯେତେ ଭ୍ରମ ଯେ ।୨୨।

ଗୁରୁ, କୃଷ୍ଣ, ବଇଷ୍ଣବ ଚରଣେ ମୋ ଆଶ,

ଜୀବନାନ୍ତେ ଶ୍ରୀଚରଣେ କରାଇବ ଦାସ ଯେ ।୨୩।

ଏ ଜନମଯାକ ବୃଥା ହେଲା ବରବାଦ,

ଆର ଜନ୍ମେ ଦେଖାଇବ ପ୍ରଭୁ ତବ ପାଦ ଯେ ।୨୪।

ବାଟୁଳା ଭୋଗକୁ ଚିରକାଳ କଲି ଆଶା ଯେ ।୨୫।

ମଣିନାଗଗୁମ୍ପା ଗିର ନାମ ଯା’ ଜଳୌକା

ଏହିଠାରେ ବସିଅଛି ଆଶ୍ରାକରି ଏକା ଯେ ।୨୬।

ପିତୃଦତ୍ତ ନାମ ମୋର ଅଟଇଟି ବଟ,

ଶ୍ରଦ୍ଧାରେ ଗୁରୁ ପ୍ରଦାନ କଲେ ବଇକୁଣ୍ଠ ଯେ ।୨୭।

ବହୁ କଷ୍ଟ ଭୋଗିଛ ମୁଁ ଇଷ୍ଟ ଚିନ୍ତାକରି,

ସବୁଥିରେ ସାହା ମୋତେ ହୋଇଛନ୍ତି ହରି ଯେ ।୨୮।

ସାଧୁ ଜନେ ମୋର ଦୋଷ ନ ଧରିବ ପୁଣି,

ଲେଖିଲି ଯାହା ଆସିଲା ମୋ ଅନ୍ତରୁ ବାଣୀ ଯେ ।୨୯।

ଜଗନ୍ନାଥ ପାଦେ ଲୟ ରଖିଣ ଅବଶ୍ୟ,

ବର୍ଣ୍ଣନା କରିଲି ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ଗୁଣଯଶ ଯେ ।୩୦।

ବଡ଼ ବିଚିତ୍ର ସେ ଲୀଳା କେ କହିପାରିବ,

ତାହା ଇଚ୍ଛା ପୂର୍ଣ୍ଣ ମାତ୍ର ନିମିତ୍ତ ମାନବ ଯେ ।୩୧।

କ୍ଷଣ କ୍ଷଣକରେ ଯେହୁ କରେ ଆନ ଆନ

କୋଟି ସୃଷ୍ଟି ନିୟାମକ ସେହି ଭଗବାନ ଯେ ।୩୨।

ସେ ନାମେ ଶ୍ରଦ୍ଧା ବିଶ୍ୱାସ ଯେ ରଖଇ ନିତି ଯେ ।୩୩।

ତା ଠାରେ ସୁଦୟା ବହି ପ୍ରଭୁ ଭାବଗ୍ରାହୀ,

ଗୋଡ଼ାଇ ଥାନ୍ତି ତା ପଛେ ଅନୁଗ୍ରହ ବହି ଯେ ।୩୪।

ମୋ ପରି ଅଧମ କାହୁଁ ପାଇବ ସେ ଭକ୍ତି,

ତଥାପି ତାଙ୍କରି ନାମେ ଥାଉ ଅନୁରକ୍ତି ଯେ ।୩୫।

ସନ୍ଥ ମହନ୍ତ ଏଦୀନଜନେ ଦୟା କର,

ମୋହ ପାଇଁ ପଦେ ଜଣା ବିଭୁଙ୍କ ଛାମୁର ଯେ ।୩୬।

ଛନ୍ଦେ ନ ପକାଇ ମୋତେ ଦ୍ୱନ୍ଦ୍ୱରୁ ତାରନ୍ତୁ,

ମନ୍ଦ ବୋଲି ଘୃଣାକରି କେବେ ନ ବାରନ୍ତୁ ଯେ ।୩୭।

ଜୀବ ଯିବା ବେଳେ ଆଗେ ଠିଆ ହୋନ୍ତୁ ଆସି,

ତ୍ରିଭଙ୍ଗମୂରତି ଦେଖି ହୋଇବି ମୁଁ ଖୁସୀ ।୩୮।

ଅନ୍ତରେ ଦର୍ଶନ ପାଇ ଲଭିବି ଆନନ୍ଦ,

ତେବେ ବୁଝିବି ସେ ମୋର ପ୍ରକୃତ ଖାମିଦ ଯେ ।୩୯।

ଗୁରୁ, କୃଷ୍ଣ, ବଇଷ୍ଣବ, ଇଷ୍ଟମନ୍ତ୍ର ସ୍ମରି,

ସଂସାର ବିଦାୟ ହେଉ ବ୍ରହ୍ମଚାରୀ ଯେ ।୪୦।